Death Stranding (PC) in de korte test

Doodsstranding, de eerste grote titel van Hideo Kojima, sinds zijn vertrek bij Konami. Een game die al op de PlayStation begon, gaf bij mij zeer tegenstrijdige gevoelens. Ten eerste vond ik het sci-fi-apocalyptische verhaal met een vleugje esoterisch erg interessant en opwindend. De wereld, die zich ergens tussen die van de levenden en de doden vestigde, was ook erg fascinerend. Aan de andere kant was er de gameplay, die de term “Walking Simulator” naar een nieuw niveau tilt. PC-spelers kunnen voor 14 juli 2020 een beeld krijgen van dit eigenzinnige werk en kunnen zich verheugen op een verscheidenheid aan technische features.

Nadat een explosie op gigantische schaal de beschaving in stukken heeft gescheurd en de wereld van de levenden is vermengd met het rijk van de doden, ligt de VS in puin. De ooit Verenigde Staten van Amerika zijn gefragmenteerd in individuele nederzettingen, minus Survivor. De groene landschappen van de post-Apocalyps worden achtervolgd door de geesten van het overleden huis. GD's (het Stranded-spul), zoals mensen die spirituele wezens noemen die op alles jagen, het leven gaat door. Om de doden, een levende ziel, te pakken te krijgen, worden de ontploffingen door het hele land nog verwoestender, dezelfde slagen op de grond. Om tussen de individuele nederzettingen een soort handel en informatie-uitwisseling te kunnen garanderen, zijn ze van genezing afhankelijk. Dankzij de Bridge-baby's kan de Boodschapper de GD's zien en vermijden. Eén van hen is James Porter Bridges en, Doodsstranding is zijn verhaal.

En ik wil 500 kilometer lopen...

Qua gameplay blijft alles in vergelijking met de PS4-versie toen deze oud was. Onze taak is om verschillende leveringen tussen de knooppunten te doen en de VS te verenigen via een chiraal netwerk. Op weg om de natuur te veroveren, zijn de GD's Dodge en het vervoer van vracht goed in balans om vallen en daaruit voortvloeiende schade aan de goederen te voorkomen. Doodsstranding is qua gameplay een zeer onconventioneel spel, en in tegenstelling tot mijn collega Roland in zijn Test, ben ik met de eigenaardigheden van de spelmechanica nooit helemaal warm geworden, aangezien ik dit over lange afstanden plaatste in plaats van saai te voelen. Wat ik jammer vind, want het verhaal en de setting van de games vond ik best spannend. Zou zijn Doodsstranding een film of strip, ik zou het gevierd willen hebben. Maar als Spel heeft het mij minder overtuigd.

De pc-versie van Dode stranding , komt natuurlijk met een verscheidenheid aan nieuwe technische kenmerken op de hoek. Het biedt dus een mogelijke beeldherhalingssnelheid van ruim 60 FPS. Op de maximale instellingen heeft de PS4 al een visueel mooie game en andere verbazingwekkende details, zonder dat je een te grote honger naar hardware hoeft te hebben. Ik kon op mijn pc (zie infobox) op maximale details in een 2K-resolutie spelen zonder echt vaak in de 60 frames per seconde te glijden. Het is jammer dat Doodsstranding in de opties biedt veel mogelijkheden, de optimale prestaties op de beschikbare hardware uit.

CONCLUSIE

Zelfs meer dan bij de meeste Spelen het geval is Dood, stranding , vooral van: een kwestie van smaak. Het staat en valt met de vraag of de speler betrokken kan raken bij de onconventionele gameplay: van het ene punt naar het volgende, en de aard en balans trotseren. Als je het toestaat, kan dit zeker een meditatieve Undertow ontwikkelen, voor mij is het echter niet gelukt. Al moet ik zeggen dat de ontmoetingen met de GD’s zeer goed in scène waren gezet en daar de spanning in kwam. De PC-poort is schoon gelukt, waardoor dit ook visueel de mooiste versie is De dood strandde ging. Wie op de PS4 nog niet heeft gegokt en interesse heeft in een experimentele ervaring, wil misschien graag toegang krijgen.

Wat is Death Standing? Een experimenteel actie-avontuurspel met Openworld.
Platformen: PC, PS4
Getest op: Intel Core i5-6500, 8 GB RAM, Radeon RX Vega
Ontwikkelaar / Uitgever: Kojima-productie/505 spellen
Uitgave: 14. juli 2020
Koppeling: Officiële website