FILMrecensie: De Vuurtoren (OV)

Oh, wat heb ik genoten van deze film. Ik moet toegeven dat ik er maar bij één van mijn collega's op ben geweest De vuurtoren werd zich bewust van am. Om precies te zijn, zo blijkt uit het Filmfestival van Cannes dit jaar. Er was maar een beetje onderzoek voor nodig om de vonk in de vlam te krijgen. Na zijn rol als directeur bij De heks, viel er een lange stilte bij Robert Eggers. Pas dit jaar keert hij met zijn tweede, woordletterlijke ‘strip’ terug naar het doek, zet een belangrijke mijlpaal in de huidige filmindustrie en illustreert tegelijkertijd dat een stap, een stap Voorwaarts kan zijn.

INHOUD

De vuurtoren gaat over de levens van twee mannen op een afgelegen eiland aan het einde van de 19e eeuw. Eeuw. De taak? Om een ​​vuurtorenbuitenpost voor de kust van New England te onderhouden. Thomas Wake (Willem Dafoe) en Ephraim Winslow (Robert Pattinson) zijn aanvankelijk niet warm voor elkaar, aangezien de veel oudere Thomas de jonge Ephraim dwingt het vuile werk op te knappen, en hij in strijd kan zijn met de bepalingen van de voormalige houthakker. in de koepel van de vuurtoren te nemen. De bestaande machtsverhoudingen zijn voor Ephraim ongemakkelijk aan het begin van de vier weken dat hij aan het werk is, en daarom probeert hij steeds meer van zijn collega's erachter te komen. Ook de plotselinge verdwijning van zijn voorganger helpt een klein beetje in de hele situatie. Als een storm ontwikkelden de twee totaal verschillende persoonlijkheden op het eiland het machtsevenwicht steeds meer tot een harde strijd om te overleven. De mentale spanning maakt het onmogelijk om Efraim te volgen en onderscheid te maken tussen realiteit en fantasie. Daarmee vertegenwoordigt hij in Question niet alleen zijn omgeving, maar ook zichzelf.

© Universal Pictures Internationaal

KRITIEK

Het perceel van De vuurtoren gaat over enkele van de menselijke onderwerpen die vooral in die tijd onder dergelijke omstandigheden echt bestonden. Een terugkerende symboliek is bijvoorbeeld de Sirene, die wordt belichaamd door het Model Valeriia Karaman. Zelfs Homer schreef in zijn epos “Odyssee” door het prachtige gezang van de sirenes, en het feit dat dit kunstaas Sailors betoverde om in het water te gaan om je te verdrinken. Ook in De vuurtoren is het doel van deze toespeling op de symbolisering van de smalle grens tussen rede en waanzin van de personages. Hoewel de effecten van eenzaamheid op de verlegen Ephraim duidelijk merkbaar zijn, wordt geschat dat Thomas veel moeilijker speelt dan wat er in de hoofden van zijn zelfbenoemde superieuren speelt. Het verhalende perspectief vanuit het gezichtspunt van de Canadese jongeren maakt het moeilijk om als kijker zelfs het overzicht bij te houden, en daarom is het ook mogelijk, vooral in het, hoe zeer verwarrende, einde van het haasten om te interpreteren .

De dubbelzinnigheid op het einde draagt ​​enorm bij aan de sfeer van de film, de ene of de andere toeschouwer maar halverwege. De end-to-end-symboliek, die in de film wordt weergegeven, roept aan het einde van de 110 minuten meer vragen op dan er antwoorden worden gegeven. Natuurlijk is het aan elke kijker om het einde voor zichzelf te interpreteren, maar een interpretatie op basis van onverklaarde vragen en enkele onvolledige verklaringen is niet zo eenvoudig. Volgens een interview met de regisseur doen de twee hoofdpersonen van de film denken aan de mythologische goden Prometheus en Proteus, wat resulteert in een gedegen onderzoek, met veel gevoel.

De Film is niet bang om het publiek te confronteren met obscene, deels, overdreven, realistische scènes, met als gevolg dat zelfs het publiek tot het uiterste van zijn waarnemingsvermogen gaat. Vooral de Set en werken met vrijwel uitsluitend praktische effecten in verband met de unieke look, feel, zoals je echte scènes uit een oude video-opname zou zien.

© Universal Pictures Internationaal

Zoals velen zeker hebben opgemerkt, is dat anders Het Lighuis lijkt qua uiterlijk sterk op alle andere films van vandaag. Reden hiervoor is het bijzonder opvallende Formaat, in combinatie met de Zwart-Wit kleurstelling. Als cameraman speelde Jarin Blaschke, die ook in beeld is De heks al een geweldig werk. Volgens hem oriënteerde men zich op de talkies van de 19e eeuw. Eeuw. De bijna vierkante vorm van de 35mm-filmopnamen draagt ​​enorm bij aan het Mysterie/Horrorgevoel van de film. De consequent beklemmende sfeer wordt nog verder door het Narrow Format geweven, tot een punt waarop een claustrofobisch kopvoorn-ongemak voor normaal zal zijn. Deze authenticiteit is te danken aan deprimerende muziek die door Mark Korvan wordt begeleid, die ook al op staat De heks gewerkt heeft. Ook zijn de omstandigheden van de locatie vastgelegd in de film zoals deze werd vertoond, er zijn geen wind- of regenmachines gebruikt. Allemaal leuk en aardig, maar vooral bij een film met slechts twee karakters is het belangrijk dat er sprake is van een gebrek aan acteerprestaties. En om tegen te gaan, maar om ook de geloofwaardigheid van de instellingen niet te verliezen, moesten Willem Dafoe en Robert Pattinson een intensieve taalopleiding volgen, om de Spoken het destijds gebruikelijke vissersdialect te geven. Op dit punt maak ik een korte uitweiding: ik heb de film in de originele versie gezien. En toegegeven: het was het waard! Hoewel het in sommige secties moeilijk was om het geschreeuw van een dronken Willem Dafoes met een oud Engels zeemansdialect te volgen, zou ik echter willen beweren dat in de Duitse synchronisatie een deel ervan verloren gaat in de atmosfeer.

© Universal Pictures Internationaal

CONCLUSIE

Voor mij setjes De vuurtoren zet nieuwe normen in de hedendaagse filmindustrie. Robert Eggers en zijn team hebben een film over de benen gemaakt, die in zijn aard zo uniek is dat het voor mij moeilijk is om te beschrijven wat er met mij gebeurde tijdens de vertoning van de film over het hoofd. De schijnbare authenticiteit van de beelden neemt de kijker mee in een wereld waarin de werkelijkheid nauwelijks te onderscheiden is van de verbeelding van de regisseur. De unieke optiek ontplooit zijn kracht door de acteerkwaliteiten van Robert Pattinson en Willem Dafoe. Het deel onbeantwoorde vragen zoals werk voor de ene of de andere bioscoopbezoeker, hoewel verontrustend, roept echter de vraag op of elke puzzel een antwoord nodig heeft.