Filmrecensie: Sonic The Hedgehog

Zelden is er al een film in de release van de eerste trailer die zoveel onrust veroorzaakte als zojuist Sonic de egel. De fans van de klassieke videogameheld zijn geweldig en hebben niet gereageerd, geen verrassing, alleen maar een positief effect op het voor de film aangepaste ontwerp van de vlotenegel. Nadat de Studio een compleet, en aanzienlijk beter opgenomen, Redesign of Wool-rapport had uitgebracht, dat nu draait, draait de voltooide film eindelijk in de bioscopen en moet bewijzen dat een griezelige Sonic het grootste probleem was van deze videogame-aanpassing.

INHOUD

De nog heel kleine, maar razendsnelle en met enorme capaciteiten uitgeruste egel Sonic, woont samen met zijn pleegmoeder op een idyllisch eiland in een fantastische wereld. Zorgeloos omgaan met zijn troepen, helaas hebben allerlei schurken aandacht voor hem. In een wanhopige reddingsactie wordt Sonic met behulp van magische ringen naar onze aarde gestuurd.

In het kleine stadje in het zuidwesten van de Verenigde Staten, waar hij landt, blijft hij ver verwijderd van de mensen uit angst om opgejaagd te worden, observeerde hij de mensen en gebeurtenissen in de stad. Dus sluit hij zoiets als eenzijdige vriendschappen, zoals met de sympathieke sheriff van de stad, zonder dat hij ooit wordt getoond. Op deze manier gaan tien jaar voorbij, en zelfs als Sonic een echte vriendschap wil, is hij behoorlijk tevreden.

Als op een dag door een ongewenste uitbraak van zijn krachten de regering onder de aandacht van Sonic komt, en de ingenieuze, maar tegelijkertijd krankzinnige Dr. Robotnik daaraan hecht, blijft er voor de opgejaagde egel maar één keuze over: een van zijn magische ringen, en in de volgende wereld verdwijnen voordat ze hem vangen. Maar zoals verbaasd Tom, de sheriff, plotseling voor hem staat en zijn plan vernietigt.

© 2020, Paramount Pictures en Sega of America, Inc.

KRITIEK

Het is vrij duidelijk dat de makers hier te maken hebben met het succes van kaskrakers Pokémon geweldige detective Pikachu geïnspireerd hebben. Je neemt een (vooral bij kinderen) een extreem populaire videogamefranchise, transplanteert de held in onze wereld en maakt ze leuk en vermakelijk. Dit werkt in principe in het huidige geval best goed, blijft echter bij een directe vergelijking achter de blauwe egel maar dan iets.

Dus Sonic de egel gaat over de liefde voor het sjabloon ontbreken. Behalve Sonic is er in de film nauwelijks iets te ontdekken, wat de fans herkennen. Dit kan natuurlijk te wijten zijn aan het feit dat de Sonic-wereld weinig te bieden heeft zoals een samenhangende Lore, maar toch. Pas helemaal aan het einde zijn er een paar coole momenten voor kenners van de serie. Ook de integratie in de wereld van mensen is niet zo rond en harmonieus als die van de directe concurrenten, en maakt een wat geforceerde indruk.

Helaas heeft het Sonic ook overgenomen voor een paar van de zwakke punten van Pikachu. Als zodanig zou de wet met een absurd plot zijn. Ze houden er niet van om de aandacht van de jonge doelgroep te trekken, of een excuus te zijn voor het opgehangen schluderte-script, dat is het toch. Hetzelfde geldt voor de cijfers. Terwijl de menselijke exemplaren zo plat zijn als papier en een (vaak overdreven) karaktereigenschap moeten worden verminderd, zou je Sonic zelf waarschijnlijk het best kunnen omschrijven als een manisch ingestelde tiener die te kampen heeft met huidige persoonlijkheidsstoornissen. Dat wil zeggen dat hij geen definieerbare persoonlijkheid heeft, enzovoort, zoals vereist door het complot (of de gewenste Gagdichte).

© 2020, Paramount Pictures en Sega of America, Inc.

Verrassend genoeg maakt het Sonic The Hedgehog, ondanks al het plezier. Hij heeft enerzijds te maken met de niet al te diepgaande, maar vooral verfrissende toilethumorloze grap, de minder opgezette en afgedwongen acts, zoals dat in veel andere films met een jonge doelgroep het geval is. De andere troef is de eerste directe, in de vorm van een al jaren op deze manier spelende Jim Carrey, wiens Dr. Robotnik als een mix van Ace Ventura en Darth Vader komt.

Carrey groeit op tot topvorm en ondanks dat zijn karakter enige diepgang mist, is het makkelijk om naar hem te kijken. Helaas blijft hij de enige artiest die zich op de een of andere manier kan onderscheiden. Maar dit is meer het platte schrijven van hun personages dan hun acteervaardigheden. Sonic wordt gesproken in de Duitse versie van de beroemde Youtuber Julien Bam, wat duidelijk een pure marketingbeslissing was, omdat het talent van de jongeman er niet is.

De Duitse versie lijkt een beetje wankel, sommige vertalingen zijn enigszins ongelukkig, wat waarschijnlijk alleen de volwassenen in het publiek zullen opmerken. Er is een truc, technisch gezien niet veel Sonic de egel opschorten. De CGI is zeer goed geïntegreerd en slechts op enkele momenten merkbaar. Ook qua design is er nauwelijks reden tot klagen, maar er moet wel worden opgemerkt dat noch de camera, noch de snede hier ook maar een millimeter van het raam afwijkt en continu veilige (dat wil zeggen platgetreden) paden heeft. De soundtrack valt niet erg op, noch in het positieve, noch in het negatieve. Betekenisloos, maar ook niet opdringerig.

© 2020, Paramount Pictures en Sega of America, Inc.

CONCLUSIE

Ook als Sonic de egel voor het beoogde jonge publiek kan consistent vermakelijk en leuk bioscoopplezier zijn, ik ben nog steeds dezelfde vraag als in het geval van Pokémon geweldige detective Pikachu: Zou het echt niet mogelijk zijn geweest om iets langer dan een lunchpauze aan het plot en de personages te werken? De kleintjes zouden van de film genieten, zeker niet minder, alleen maar omdat Sonic plotseling een coherente persoonlijkheid heeft, of iets van wat er op het scherm gebeurt meteen begrijpt. Dan hoefde de majoor voor een praatje niet alleen op de dwaze Jim Carrey te vertrouwen.