Filmkritiek: Mortal Engines: War of the Cities

Er zijn eindtijdverhalen bekend waarin overlevende facties vechten om hulpbronnen en overleving. Ze doen het in post-apocalyptische woestijnlandschappen in auto's en op motorfietsen, in boten op open zee, of in mechanische gevechtspakken in verwoeste steden. Maar wat je nog niet hebt gezien zijn oorlogen tussen gigantische steden die op wielen of kettingen verwoeste landschappen doorkruisen en op elkaar jagen in de eeuwige zoektocht naar voedsel en brandstof. Een weelderig spektakel lijkt dus voorgeprogrammeerd, maar kan zoiets ook overtuigen?

INHOUD

De gigantische roofstad Londen heeft de Britse eilanden verlaten omdat de hulpbronnen daar schaars worden en de steeds groter wordende stad steeds meer voedsel en energie nodig heeft. Wanneer ze een klein handelsstadje overneemt, sluipt de jonge Hester aan boord, omdat ze een rekening open heeft staan ​​met Thaddeus Valentine, de belangrijkste onderzoeker en archeoloog van Londen. Ze heeft wraak gezworen omdat de gewetenloze man haar moeder vermoordde toen ze nog een klein meisje was.

Hoewel haar moordpoging mislukt, weet ze, met de onvrijwillige hulp van de opkomende onderzoeker Tom, zichzelf op het laatste moment te redden van de stad van de overval. Hoewel hij alleen zo snel mogelijk terug wil naar zijn geboortestad, heeft Hester haar wraakplan nog niet opgegeven. Maar nu weet Valentine dat ze nog leeft en probeert ze van haar af te komen. Omdat zijn ambitieuze plannen om van Londen de grootste macht op aarde te maken onder geen enkele omstandigheid in gevaar mogen komen. Als Tom en Hester beseffen wat hij van plan is, hebben ze al snel het gemeenschappelijke doel hem tegen te houden. Maar wat kunnen twee mensen doen in de wildernis, in een wereld die wordt geregeerd door enorme reizende steden?

© 2018 Universal Pictures Internationaal

CRITIEK

Ook al is Peter Jackson na de Hobbit-films van veel kwaad beschuldigd en het vermogen om een ​​fantastisch spektakel op het scherm te toveren, kan niemand hem ontzeggen. En hoewel hij achter de schermen bij Mortal Engines: War of the Cities alleen als producer heeft gewerkt, is dit talent hier ook zonder twijfel te zien. Het is absoluut geen gemakkelijke taak om op geloofwaardige wijze een opstelling vast te leggen die zo gek is als het besturen van grote steden op film. En hij en het team, met wie hij al de Lord of the Rings en Hobbit Trilogies creëerde, slagen daar op indrukwekkende wijze in. De stijl doet sterk denken aan klassieke steampunk, maar is toch onafhankelijk en geeft de film een ​​eigen flair. Vooral de roversstad Londen is een indrukwekkend staaltje design, decor en CGI-kunst.

Het verhaal, ontleend aan de gelijknamige roman, vindt het wiel niet opnieuw uit, maar kan overtuigen en biedt alles wat grote avonturencinema nodig heeft. Grote emoties, ademloze actie en het welzijn van een continent dat op het spel staat. Voeg een snufje humor, heroïsche naakten toe en het fantasy-epos is klaar. Zo zou je het kunnen laten als Jackson (of wie dan ook deze beslissing heeft genomen) niet opnieuw een enorme tempofout had gemaakt. Als je de hobbit veel te veel hebt uitgerekt, wil de kijker van Mortal Engines bijna een meerdelige, of in ieder geval een veel langere film. Veel dingen lijken te worden afgewikkeld om snel door te kunnen gaan naar de volgende verhaallijn. Deze omstandigheid geeft je nauwelijks de tijd om jezelf in de schoenen van de acteurs te verplaatsen, bang voor ze te zijn of met ze mee te voelen. Vooral het subplot rond Hester en haar ‘pleegvader’ Shrike valt op. De veel te korte bouwtijd geeft het publiek nauwelijks de gelegenheid om de emoties te voelen van degene die op het scherm wordt getoond.

© 2018 Universal Pictures Internationaal

Toen de cast werd gecast, werden vooral onbekende gezichten gekozen, wat op zichzelf lovenswaardig is. Maar in dit geval moet je ervoor zorgen dat je acteurs cast die een bepaald talent en charisma hebben. Hera Hilmar, die Hester belichaamt, is nog steeds het beste personage. Haar mannelijke tegenhanger, Robert Sheehan als Tom, blijft bleek en laat geen blijvende indruk achter. Hetzelfde geldt voor de meeste ondersteunende personages, terwijl Jihae als coole piratenbruid ronduit misplaatst en ongelooflijk lijkt. De enige echt bekende naam op de castinglijst is Hugo Weaving, die de slechterik Valentine speelt. Ook hij kan zonder problemen overtuigen, ondanks de wat onvolwassen drijfveren van zijn karakter.

Zoals eerder vermeld is Mortal Engines een optisch spektakel. CGI wordt massaal gebruikt vanwege de setting die ver weg is van de realiteit, maar de kwaliteit ervan staat buiten alle twijfel tot op een of twee kleine momenten. De geheel eigen stijl komt consequent terug in het decor-, kostuum- en wereldontwerp, waardoor het geheel één geheel lijkt. De montage doet zijn best om het overbelaste script wat te vertragen, maar wonderen kan het niet verrichten. Regisseur en camera komen overeen met wat je van een dergelijke film mag verwachten. Ook het geluidsontwerp doet er alles aan om de sfeer van deze enorme, strijdende stalen monsters niet te verbreken. Muzikaal gezien kan de score van Junkie XL niet helemaal bijbenen wat er voor de ogen wordt geboden, maar het klinkt consistent goed en past naadloos in het totaalplaatje.

© 2018 Universal Pictures Internationaal

FAZIT

Met Mortal Engines: War of the Cities presenteert het team rond Peter Jackson ons een ambivalent pakket. Alle componenten van een spannend en succesvol fantasy-avontuur zijn beschikbaar. Een krachtig, fris scenario en het niet revolutionaire, maar best interessante en gelaagde verhaal, alles vakkundig gemixt tot een bombastisch feest voor de zintuigen. Helaas is de film veel te overbelast om je met alle macht mee te nemen op reis, en haast hij zich van de ene gebeurtenis naar de andere, zonder het publiek de tijd te geven om zelfs de meest emotionele momenten echt te beleven. De groep getalenteerde, maar bleke acteurs doet hun best om de impliciete diepgang naar boven te laten komen. Wat overblijft is een optisch indrukwekkend, vermakelijk schouwspel, waar een langere speelduur ruimschoots aan zou hebben bijgedragen.