Filmrecensie: De Ier

Iedereen die mijn spirituele ontboezemingen hier volgt, misschien zelfs langer, weet dat ik vrijwel uitsluitend met bioscoopfilms te maken heb. Ook al vermelden de grote streamingproviders keer op keer dat waarden programma's aan de bioscoop moeten aanbieden, maar dit is altijd mijn belangrijkste focus. Als echter De Ier, de nieuwe film van Martin Scorsese, exclusief voor Netflix, lijkt het nu al tijd om een ​​uitzondering te maken.

INHOUD

In de jaren vijftig van de patenten was de last van chauffeur en vakbondsman Frank Sheeran op de Russell Bufalino-auto destijds al een behoorlijk groot dier in de plaatselijke maffia. Frank, zelf een Ier, leerde in de oorlog aan het Italiaanse front niet alleen Italiaans, maar ook veel over de commando-uitvoering en de Kill. Beide maken hem bij Russell en ook diverse andere belangrijke mannen vanaf het begin populair en snel; hij is de man voor delicate taken.

Een van deze banen is het, op de veelgeprezen, maar van de justitie en rivaliserende vakbondspresident Jimmy Hoffa, die naar gekeken wordt. Uit deze verbinding komt niet alleen een zakelijk resultaat voor Frank voort, maar ook een diepe en langdurige vriendschap met Hoffa. Ze zullen echter aan een harde en gevaarlijke test worden onderworpen, omdat ze na een meerjarig gevangenisverblijf weer op de troon willen zitten. Daar heeft de maffia nu de eigen hand in handen en is niet langer bereid Jimmy’s spel te spelen. En dus zit Frank in een dilemma, uit vriendschap en plichtsbesef, waaruit geen pijnloze uitweg bestaat.

©2019NETFLIX

KRITIEK

Martin Scorsese speelt in de op Mafia Milieu gebaseerde films. Ondanks het feit dat sommige van zijn werken als de beste worden beschouwd (zoals Taxi chauffeur , of De Wolf van Wall Street) is niet of slechts marginaal verbonden met de georganiseerde misdaad en de man heeft pas de laatste jaren steeds meer andere middelen van verslaving gebruikt. Dat hij nu, op de toch al trotse leeftijd van 77 jaar, na bijna 15 jaar, weer terugkeert naar het Genre, heeft velen verrast. Maar nadat je de film hebt gezien, komt er een antwoord op de vraag “Waarom”. Omdat De Ier werkt in zijn hele stemming en verhalenvertelling als een zwanenlied aan de romantisering van de maffiacultuur en het verantwoordelijke genre.

In zijn 3 uur en 20 minuten van een zeer lange tijd, maar op geen enkel moment saaie stukjes, brengt hij grondig de boodschap over dat het in dit eeuwige spel om geld gaat en macht altijd verliest. De weinigen die niet vroeg onder de wielen komen (of voor een geweerloop), gaan naar de gevangenis en sterven daar. De enkele uitzonderlijke gevallen, zelfs het voortbestaan, en dan op oudere leeftijd met de interpersoonlijke gevolgen van het leven, die je haar hebt gebracht, is misschien eervol in het aangezicht van het gezin, maar zeker geen morele carrière. Ze maken onder meer de vele korte impressies duidelijk, die telkens opduiken als er een klein maffialid opduikt. Er wordt dan afgelezen wanneer en hoe de persoon is overleden. Natuurlijke sterfgevallen worden nauwelijks meegerekend.

Tegelijkertijd, De Ier , maar toch, wat je van een Scorsese Mafia-film verwachtte. Het gaat over vriendschap, verraad, intriges, spelletjes en geld. Allemaal gebaseerd op de realiteit van de jaren vijftig, zestig en zeventig. Ook al zullen de exacte omstandigheden van de verdwijning van Jimmy Hoffa nog niet worden opgehelderd, tot op de dag van vandaag houdt de film de film duidelijk in de grootst mogelijke mate op het hoogste niveau dat het meest waarschijnlijk is aangenomen in de omstandigheden van de zaak. Er is geen blad voor de mond nodig, wat zijn de verwikkelingen in termen van de voormalige figuren uit de politiek en de high society in de machinaties van de maffia. Alle oude meesters zijn zo nauwkeurig en bijna nonchalant in scène gezet dat je de kracht erachter gemakkelijk over het hoofd kunt zien. Want in onervaren handen zou zo’n strip al snel ontaarden in een soapserie of een actiefilm. Of nog erger, simpelweg saai om te zijn, gezien de enorme looptijd.

©2019NETFLIX

Hierbij moet worden opgemerkt dat de film 20-30 minuten minder zou hebben geprofiteerd. Vooral het einde lijkt een beetje alsof Scorsese niet helemaal had geweten hoe hij het verhaal tot een einde moest brengen. Je zult je in dit opzicht bijna een beetje aan de terugkeer van de koning herinneren, zelfs hier heb je de indruk dat er meerdere eindes zijn die gewoon aan elkaar zijn geregen. Dat zou het enige echte punt van kritiek zijn, waar eigenlijk op geklaagd moet worden. En zoals al vermeld: dit kan overbodig, slecht of zelfs saai zijn, trek niet te lang aan het einde.

De cast is subliem, zoals te verwachten is bij deze naam, zonder enige twijfel. Robert DeNiro in de titelrol is nooit echt slecht en levert lange tijd de beste prestatie. Al Pacino, Jimmy Hoffa heeft mimespelers en heeft nog nooit eerder met Scorsese samengewerkt, schittert als de bijna manische vakbondsbaas, en een ander zal in kleinere rollen meestal werken. Maar je zet ze allemaal in de schaduw: na bijna 10 jaar extra uit pensioen te zijn teruggekeerd, steelt Joe Pesci ze allemaal, ondanks relatief weinig Screentime, de Show. Deze aanwezigheid, die het kleine, met grote stappen op de 80 stukken van de mens kan overbrengen, grenst aan magie.

Het is dan ook niet verwonderlijk dat er wat de technische uitvoering betreft nergens over geklaagd wordt. Omdat de film keer op keer tussen verschillende tijdsniveaus stuitert, is een nauwkeurige en consistente montage essentieel en ook hier beschikbaar. Vermeld moet ook de CGI zijn, wat voor een Scorsese-film vrij ongebruikelijk is. Het vertellen van een verhaal dat bijna 50 jaar beslaat, biedt de mimespelers via computerveroudering aan en jongeren zullen vertrekken. De werken zijn over het geheel genomen verrassend goed, en alleen degenen die goed kijken, zullen herkennen dat dit alleen op de 40-jarige Robert DeNiro lijkt, hoewel dienovereenkomstig, maar toch op de een of andere manier als een oude man beweegt. De oude Scorsese-medewerker Robbie Robertson zet een zeer mooie maar ingetogen soundtrack op en maakt de algehele indruk compleet.

©2019NETFLIX

CONCLUSIE

Het zou niet verbaasd zijn, dat zou het wel zijn De Ier , Martin Scorsese’s laatste film in het maffia-genre. Hij gedraagt ​​zich als een zwanenzang voor het genre, een indruk die misschien nog wordt versterkt door de hoge leeftijd van de vertolkers. Alle maten van je gilde en maak je goede naam, alle eer, allemaal Joe Pesci. Zwanenzang of niet, in de kern is de film een ​​perfect geënsceneerde gewoonte van een wereld die vandaag de dag niet meer bestaat en het effect daarvan op de individuen daarin. De bijna drie en een half uur dat De Ier Het hoeft niet, alleen al omdat de laatste 30 minuten een wat lukrake handeling zijn, om de film te doen maar slechts in zeer beperkte mate pijn te doen, want verveling is niet aan de orde.