Filmrecensie: Maleficent: Mäche van de duisternis

Het is tijd om in het magische Moore terug te keren naar: de donkere Fee Maleficent is terug. Met Maleficent: machten van de duisternis, krijgt het op sprookjesachtige “Doornroosje” geïnspireerde avontuur uit het jaar 2014 eindelijk een vervolg. In de menselijke mensen moet het nog steeds gehaat worden Maleficent nieuwe vijanden en vindt onverwachte bondgenoten.

Inhoud

Er zijn enkele jaren verstreken sinds de donkere Fee Maleficent , je pleegdochter – de eens zelfvervloekte Prinses Aurora uit de eeuwige slaap, ontwaakt, en tot de koningin van de magische Moore gekroond. Sindsdien is dat zo Aurora met uw dagelijkse koninklijke taken veel te doen. Of het nu gaat om de grote boomridder, de paardenbloemfee of een kleine paddenstoel: Aurora geeft iedereen een luisterend oor. Ook de band tussen haar en Maleficent jaar na jaar sterker was. Op een dag wordt Maleficents ergste nachtmerrie echter werkelijkheid: Prins Filip, een oude vriendin van Aurora, houdt de hand van de prinses vast.

Het ja-woord, de prins die de vertrouwde relatie bezingt van Aurora En Maleficent aan een zware proef. Hoewel Aurora wel gered, is Maleficent , maar in het hele koninkrijk buiten de gevreesde Moore. Ook verschijnt er een vorm van shirk-tegenstander op het toneel die het hele voortbestaan ​​van de magische heide bedreigt. Het is opnieuw van toepassing op Maleficent, om haar familie en Moore te beschermen, en om nieuwe bondgenoten te vinden.

© 2019 Walt Disney Afbeeldingen

Kritiek

Zoals vermeld in het eerste deel levert Angelina Jolie wederom een ​​geweldige prestatie, en geeft je personage de kracht van Dark Fairy, veel charisma en karakter. Want ook al Maleficent In het eigenlijke sprookje de slechterik is, kun je Jolie’s personage in de film alleen maar liefhebben en je zelfs elke kwade daad vergeven. In Maleficent: machten van de duisternis, ontvangt Jolie, maar een stuk minder Screentime dan in het eerste avontuur. Dit zet Prinses Aurora, gespeeld door Elle Fanning, en meer in het midden. Het is een getalenteerde actrice, niet Jolie, maar veel meer het water. Als gevolg hiervan verzwakt de voortzetting van de situatie zeer.

Angelina Jolie kreeg dit keer in Michelle Pfeiffer een waardige tegenstander. Pfeiffer neemt de rol op zich van Prins Philips sluwe schoonmoeder Ingrith, en speelt, vanaf de eerste verschijning in de film, een donkere uitstraling uit. Hun motieven zijn echter zo geplaatst dat ze al aan het begin van de film snel aan het publiek worden onthuld. Hoewel het duidelijk bedoeld is voor een jonger publiek, zou dit toch het geval zijn geweest, omdat de spanningscurve de kijker tenminste een korte periode in het donker meer voordeel oplevert, in plaats van hem te binden aan de kwade wandaden van de koningin direct op de achtergrond. neus.

De Soundtrack overtuigt echter vanaf de eerste seconde en onderstreept elke scène subtiel maar toch vastberaden. Ook de visuele behandeling van de film is prachtig verzorgd, en wordt ondersteund door de Soundtrack, alleen dan intenser. De sprookjesachtige stijl is genomen zoals in de vorige prachtige. De bosbewoners van de magische Moore’s bewegen zich altijd koorddansend voort: “het zou echt kunnen zijn” en “Dit is absoluut een magische fee!”.

© 2019 Walt Disney Afbeeldingen

Het is dit op magie geïnspireerde realisme dat de film een ​​heel persoonlijk tintje geeft. Concreet heeft de lichtgids mij in de film absoluut overtuigd. De camera speelt altijd stralen met de zon, en het licht wordt er dus bij betrokken, bijna schilderachtig in het tafereel. Het is een vastgelegde zonsondergang, of kaarslicht, dat wordt weerspiegeld in het gezicht van de slechterik in Ingrith – visueel is de film onberispelijk.

Positief zijn ook de hernieuwde toespelingen op het sprookje “Doornroosje, merkte ik op”. Het feit dat het verhaal in het eerste deel werd verteld, ja, eigenlijk al tot het einde, had ik niet verwacht dat ik verwijzingen naar de sprookjes in de film zou krijgen. Zoals prinses Aurora bijvoorbeeld nog steeds de wond van de vervloekte spil aan haar vinger heeft. Dit herinnert u er bijvoorbeeld aan Prins Philips familie was niet meteen vertrouwen. De toespelingen die gedurende de hele looptijd steeds opnieuw en discreet worden gebruikt, zorgen voor een zekere sprookjesachtige sfeer. Dit is echt een heel groot succes!

Maar het waren de prachtige muziek en de spectaculaire landschappen. Niets van dit alles kan het grootste zwakke punt zijn Maleficent: machten van de duisternis met succes het onderliggende verhaal van de film verbergen. Het zijn er deze keer te veel om verschillende historische elementen in één gemeenschappelijke film te verpakken, zonder ze met elkaar te verbinden. Het materiaal van Maleficent: machten van de duisternis zou een kluisje voor twee onafhankelijke films hebben, geserveerd. Dit zou achteraf gezien waarschijnlijk een veel slimmere implementatie zijn geweest.

Concreet wordt vanaf de tweede helft van de film het toch al slechte verhaal bovendien verdrongen door een groot aantal wilde CGI-effecten. De emotionele dialogen van het eerste deel kenden een regelrechte strijd, waardoor elke Marvel-film de laatste competitie zou zijn geworden. Hier is een pompeuze Finale die zo volkomen misplaatst was. Het eerste avontuur leefde door de emotionaliteit, de rustige en grappige momenten tussen Maleficent en Aurora. Deze zijn in het vervolg helaas tot een minimum teruggebracht en de twee zijn slechts een paar keer samen op het grote scherm te zien.

© 2019 Walt Disney Afbeeldingen

Conclusie

Zowel visueel als de prachtige soundtrack die schittert Maleficent: machten van de duisternis vanaf het allereerste moment. Je voelt de magische, computergeanimeerde wereld meteen weer als thuis. Om dit te doen zal Angelina Jolie en Michelle Pfeiffer overtuigende acteerprestaties leveren – maar je kunt het kleine succesvolle scenario niet redden. Concreet begint het verhaal vanaf de tweede helft van de film helaas erg te wankelen en eindigt het in een groot CGI-vuurwerk, dat meer bij een Marvel-film past, als bij de emotionele sprookjesachtige verfilming.

Vóór de uitgave van Maleficent: machten van de duisternis zou een mogelijk derde deel zijn, speculeert. Ik hoop van harte dat Disney terugkeert naar de roots van de franchises, en vooral de relatie van Maleficent met dochter Aurora komt weer op de voorgrond. Tegelijkertijd is het belangrijk om de daadwerkelijke sterke punten van het eerste avontuur te vinden: emotionele momenten, behoorlijk wat humor en gewoon een heerlijk, positief gevoel, waarmee de kijker de bioscoopzaal verlaat. Ik ben benieuwd of de franchise terug is naar de oude vorm. Met Maleficent: machten van de duisternis , dit is Disney, helaas niet echt succesvol.