Filmrecensie: Joker

Zoals Warner aankondigde na een meer dan matige DC Line-up van de afgelopen jaren voor de Joker Film met een nieuwe cast en zonder de Batman, hooguit voor een collectieve wenkbrauw-optrekking. Echter, nadat bekend werd wie de gekke clown zou spelen en hoe de strip gemaakt zou worden, namen de verwachtingen enorm toe. Nu is de Joker hier, en zorgt voor net zoveel onrust zolang er geen film meer is.

INHOUD

Arthur Fleck woont met zijn zieke moeder onder slechte omstandigheden in de stadsjungle van Gotham City. Met zijn baan als huurclown kan hij zo goed als water binnenhouden, maar hij vindt deze taak geweldig. Zelfs onder een fout, lijden, het lachen leidde hem op een ongecontroleerde manier onder veel stress, en een diepte in hem geworteld, langdurig verdriet, is hij geobsedeerd door het idee om mensen aan het lachen te maken. Helaas brengen zijn eigenaardigheid en de steeds grotere sociale onrust, waardoor de stad in verval raakt, hem in de problemen.

Hij wordt voor de lol in elkaar geslagen door een bende, zijn collega's snijden hem waar je kunt, zijn Comedian-ambities eindigen in schande. Als ook zijn psychologische adviseur opengaat, zal dit te wijten zijn aan bezuinigingen, geen verdere ontmoetingen, en ook zullen zijn medicijnen worden verwijderd, verliest Arthur langzaam maar zeker de Grip en raakt hij verdwaald in zijn fantasiewereld. Als het gaat om een ​​late nachtelijke metrorit tot een ernstig incident, scheurt de laatste van de Fuses, de Arthur van de samenleving om in leven te blijven, en hij begint een nieuwe, zeer gevaarlijke persoon te worden.

(Midden) met JOAQUIN PHOENIX als Arthur dot in Warner Bros. Pictures, Village Roadshow Pictures en BRON Creative’s “the JOKER”, een release van Warner Bros. Pictures.

KRITIEK

Een straight-to-the-point: de Joker is een drama. Geen superheldenfilm, geen actiefilm. Het is het psychogram van een man die er een leven lang van heeft gemaakt om op de rand van de afgrond te lopen, om vervolgens, door een reeks ongelukkige en onrechtvaardige omstandigheden, te crashen. En hij trekt alles wat hij kan bereiken de diepte in. Op deze onuitsprekelijke manier wordt de toeschouwer getuige van elke pijnlijke stap. Precies daar ligt de kern van alle controverse rond deze film. Er zijn geen helden en geen ander identificatiefiguur. Ja, alle pijn en vernedering, de behoefte om Arthur te ervaren, sympathie op te wekken, of zelfs medelijden, maar nooit sympathie. Want elke keer besef je dat je het hier moet doen met een ernstig gestoorde man die tot alles in staat is. Het feit dat de camera op elk moment alleen zijn perspectief vastlegt, vergroot het ongemak nog verder.

Dankzij de film is het bijna uitsluitend een moeilijke evenwichtsoefening geweest met Joaquin Phoenix in de hoofdrol. De Mime heeft de afgelopen jaren al meerdere malen bewezen dat hij een van de grootsten van zijn generatie is. Hier is hij echter een monument dat over een lange tijd gesproken zal worden. Uitgemergeld en slecht uitziend verdwijnt hij hierin om te falen, verdomde man, die steeds verder in de waanzin afglijdt, compleet. Hij is het die, ondanks alle verschrikkelijke dingen die Arthur overkomen, door zijn lichaamstaal en gezichtsuitdrukking de suggestie geeft dat jij aan zijn kant staat. Te zwart, de duisternis achter zijn ogen, te groot, zijn glimlach en alleen die kleine teekjes om zijn gebaren te simuleren.

JOAQUIN PHOENIX als Arthur stip in Warner Bros. Pictures, Village Roadshow Pictures en BRON Creative’s “the JOKER”, een release van Warner Bros. Pictures.

Filmkenners vragen zich nu misschien af: “ken ik dat niet ergens van?” En je hebt gelijk. Ruim veertig jaar geleden was er al eens dit verhaal, in de vorm van dat van Martin Scorsese Taxi chauffeur. Het was een heel ander persoon met een andere geschiedenis, maar de films zijn wel hetzelfde, qua concept, plot en beeldtaal opvallend. Dit is op zichzelf geen echt punt van kritiek, heeft grappenmaker maar genoeg van zichzelf om aan te bieden, verre van plagiaat om stand te houden. Toch heeft Todd Phillips met zijn overduidelijke liefde voor de Era en voor de oude meesterwerken een beetje overdreven. Een meer dan alleen een soortgelijke film is één ding, het model maar dan bij elke gelegenheid, om maar eens heel anders te citeren. Je kunt dus niet van de indruk afkomen dat de regisseur geprobeerd zou hebben om zoiets als een onofficiële Remake te realiseren.

Zomaar een voorbeeld van de Casting van Robert De Niro in een kleine maar belangrijke bijrol. Of the levert een eersteklas prestatie, evenals de rest van de cast, maar ze vervagen allemaal naast de prestaties van Phoenix. Ondanks de voor de hand liggende banden van de (ook moeilijk controversiële) klassieker uit 1976, blijft de grappenmaker is een uitstekende film, want zo'n verhaal dat bij een publiek terechtkomt, is niet eenvoudig. Nog treuriger is het feit dat het hele discours over de film alleen maar uitmondt in de weergave van geweld en de mogelijke effecten ervan op het publiek. Hij wil andere kwesties aan de orde stellen, zoals het omgaan met psychische aandoeningen in de dagelijkse praktijk van het bedrijf of sociale onrechtvaardigheid. Dit alles gaat in de verhitte (en luie, want al tientallen jaren geleide) discussie over de beeldvorming van geweld helaas volledig onderuit.

Ten slotte merkten we op dat de technische presentatie van de hoogste kwaliteit is. De Gotham-stad de Joker is als het New York van de jaren 80, heeft een smerige en gedegenereerde, maar van hoofdcamera Lawrence Sher, die niettemin vreemde en prachtige beelden heeft vastgelegd. De regie van Phillips is uitstekend, alhoewel, zoals gezegd, iets te veel van het grote model geïnspireerd is. Speciale effecten en stuntwerk zijn erg klein, maar worden prachtig beheerd. Een ander hoogtepunt van de film is zijn muzikale achtergrond. De atonale strijkersklanken blijven de onheilspellende sfeer en de beat ondersteunen bij de klassiekers uit de jaren 50 en 60, exclusief van grote entertainers, zoals Arthur graag doet.

JOAQUIN PHOENIX als de Joker in Warner Bros. Pictures, Village Roadshow Pictures en BRON Creative’s “the JOKER”, een release van Warner Bros. Pictures.

CONCLUSIE

Todd Phillips stuurt de aanpak van Christoper Nolan aan om de Comic een realistische verflaag op de punt te geven. Niets aan de Joker voelt als een stripboekfilm voor wat het eigenlijk is. Hij neemt de figuur van de eeuwige Batman tegen een speler en een drama weeft rond het parcours, zonder expliciete verwijzingen naar de sjabloon. Een onaangename en verontrustende psychogrammen daaruit, vooral door de adembenemende kracht van het belangrijkste castlid, worden gedragen, en een aantal serieuze vragen over de toestand van onze samenleving roept op. Alleen het feit dat grappenmaker Alleen de littekens kunnen voorbijgaan, een onvrijwillige remake van een grote klassieker in spe, die een beetje knaagt aan de verder uitstekende totaalindruk.