Visage – gespeeld

Angst. Als een parasiet voedt hij zich vanuit mijn zenuwen, verlamt mijn lichaam, bevriest elke rationele gedachte in ijskoude kou. Wat heb ik gedaan? Hoe kon ik in deze nachtmerrie terechtkomen? Ik ben verdwaald in de duisternis. Begeleid door het monotone ritme van mijn hartslag en het ratelende geluid van een piepende ademhaling. Ik voel mijn hart sneller kloppen, de druk in mijn hoofd neemt toe. Dit piepende geluid dat de stilte verscheurt, is niet van mij. Het is lang geleden dat ik durfde te ademen. Plotseling hoor ik deze vreselijke ademhaling met schuifelende kleine stapjes naar mij toe komen. Ik reik naar mijn camera, misschien kan de bliksem de gruwel in de duisternis onthullen. Een gedachte waarvoor ik bitter zou moeten boeten...

Legenden creëren de dood

Legenden creëren de dood, zeggen ze. Misschien is dat de reden waarom P.T. spookt nog steeds door de hoofden van degenen die het geluk hadden het te kunnen spelen. In 2014 kondigden Hideo Kojima en Guillermo del Torro een Silent Hills aan in de vorm van een nu legendarische speelbare teaser. Vanuit ego-perspectief konden we een huis verkennen waarvan het interieur wordt achtervolgd door verschrikkelijke wezens. Door vakkundige regie en doordachte trucjes wisten de twee meesters van hun kunst ons te confronteren met een voorheen onbekend gevoel van angst. De teleurstelling van de fans was des te groter toen Silent Hills werd aangenomen na meningsverschillen tussen Kojima en Konami.

Hoewel we nooit zullen kunnen genieten van de verschrikkingen van Silent Hills, heeft P.T. heeft het onlangs stoffige horrorgenre nieuw leven ingeblazen. Layers of Fear en Outlast behoren voor mij tot de beste horrortitels ooit. Of dat ook zo zou zijn geweest zonder de P.T. in deze vorm mag betwijfeld worden, had ik de afgelopen dagen de kans om een ​​kijkje te nemen bij de volgende spirituele erfgenaam Silent Hills: Visage. Na een zes uur durende helse rit weet ik zeker dat ik hier niet alleen met een horrorspel te maken had, maar misschien met de toekomstige koning van het genre.

De geest en de duisternis

In de Early Access-versie van Visage ervaren we een van de vier hoofdstukken in de voltooide versie. Hoewel uiteraard nog zeer beperkt blijkt “Lucy’s Chapter” zeer intens te zijn. Dus in het begin zijn we getuige van een drievoudige moord plus zelfmoord van de moordenaar. Enkele seconden later worden we wakker in een huis vol donkere gangen en griezelige geluiden.

Visage ontvouwt zijn horror langzaam. Soms barst er een lampje, gaat de tv vanzelf aan of verschijnen er tekeningen op muren waar er kort daarvoor nog geen waren. Het feit dat veel van deze situaties worden willekeurig gegenereerd maakt de Visage-ervaring heerlijk onvoorspelbaar. De allesoverheersende duisternis verlicht niet noodzakelijkerwijs de situatie voor ons. Als ons karakter te lang in het donker blijft, verliest hij de mentale stabiliteit – Cthulhu groet hem. Hoe onstabieler onze mentale toestand is, des te gewelddadiger worden de incidenten in huis en des te gevaarlijker wordt de bovennatuurlijke aanwezigheid, die er haar onheil in drijft. Gelukkig kun je altijd aanstekers vinden, zodat je in ieder geval je hand voor je ogen kunt zien. In het latere verloop van het hoofdstuk ontdekt men ook een oude fotocamera met flitslicht. Dit verdomde deel is verantwoordelijk voor enkele van de meest onaangename en enge momenten die ik al heel lang in een horrorspel heb meegemaakt. Je kunt je niet voorstellen hoeveel horror er in een fractie van een seconde kan zijn.

Visage opent een grote bioscoop in een sfeer van veel licht en schaduw. Ook het detailniveau is verbluffend: als je naar een object kijkt, zie je in de weerkaatsing van licht oude vingerafdrukken. Visage bewijst in enscenering dat goede horror ook subtiel kan zijn. Als je bijvoorbeeld pas bij de derde keer dat je ernaar kijkt merkt dat er iets in het raam kijkt. Of een knuffel voor kinderen zit na een korte blik ineens ergens anders dan voorheen. Precies deze kleine momenten raakten mijn angstcentrum met een precisie die ik al heel lang heb gemist.

Zijn verhaal Visage vertelt – althans in Early Access – via zijn omgeving. Het wordt heel duidelijk dat er een tragedie heeft plaatsgevonden die een gezin in een diep trauma heeft gestort. Maar ik ben er zeker van dat we in de voltooide versie nog meer verhaaldetails zullen krijgen. Er zijn dus kamers die we in de huidige versie van Visage nog niet kunnen betreden. Ik ben er ook zeker van dat we in het voltooide spel het hoofdstuk niet één-op-één zullen ervaren zoals we nu doen. Het gedeelte in de Early Access werd overigens in ongeveer 4 tot 6 uur voltooid, voor de latere volledige versie beloven de ontwikkelaars in totaal vier hoofdstukken met een speelduur van ongeveer 20 uur.

Als gevolg

Ik volg de ontwikkeling van het gezicht al een tijdje. Als grote fan van games als Layers of Fear of de eerste Outlast leek Visage precies de kant op te gaan die ik van een game van dit genre verwachtte. Sterke sfeer en horror voorbij Jump Scares. Visage kent ook zulke beangstigende momenten, maar deze zijn niet inflatoir en meestal zo goed gepositioneerd dat je er keer op keer koud van wordt. Het mysterie rond het lot van de familie van het huis of de entiteit die het achtervolgt is goed aangegeven, maar in de huidige versie is het nog niet volledig opgehelderd. In zijn huidige vorm confronteerde Visage mij al met enkele van de engste en mooiste momenten in lange tijd. Ik hou van Layers of Fear, maar Visage heeft alles wat nodig is om mijn nieuwe nummer één in het horrorgenre te worden. Een reis door de hel en ik heb er zin in!

• Wat is Visage?: Een horrorspel in de geest van P.T. naar Stille Heuvels
• Platformen: PlayStation 4, Xbox One, Microsoft Windows
• Getest: PC op Intel Core i5-4440, 8GB RAM, GeForce GTX 750
• Ontwikkelaar / Uitgever: SadSquare-studio / SadSquare-studio
• Uitgave: 2 oktober 2018 (vroege toegang)