Filmkritiek: Het scheve huis

Filmversies van de werken van Agatha Christie zijn als zand aan zee, maar hun hoogtijdagen zijn al lang voorbij. Afgezien van de wat hobbelige remake van ‘Mord im Orientexpress’ van vorig jaar is het lange tijd erg stil geweest rond de voormalig garant voor verkochte bioscoopkaartjes en kijkcijfers. Maar nu waagt iemand zich opnieuw aan haar nalatenschap en beroept zich niet op de bekende namen Marple of Poirot, maar waagt zich aan een minder bekend, maar even verward moordenaarsverhaal van Christie.

INHOUD

Wanneer de steenrijke industriemagnaat Leonides onverwachts overlijdt, gaat het nieuws als een lopend vuurtje door de pers. De jonge privédetective Hayward volgt het nieuws met bijzondere belangstelling, omdat hij een pijnlijk verleden heeft met zijn overleden kleindochter. Als ze plotseling in zijn kantoor zit en hem vraagt ​​om uit te zoeken of haar grootvader is vermoord, kan hij niet raden waar hij aan begint met dit onderzoek.

De meer dan excentrieke familieleden en bewoners van het enorme landhuis van de overledene maken het leven en onderzoek van Hayward meer dan moeilijk. Bovendien blijkt al snel dat Leonides daadwerkelijk is vermoord en valt een eerste verdenking op de jonge, tweede vrouw van de miljonair. Maar voordat hij het weet, vinden de gebeurtenissen plaats en staan ​​er meer levens op het spel.

© 2018 Twentieth Century Fox

CRITIEK

Als iemand die het origineel vele jaren geleden, in zijn jeugd, heeft gelezen en zich geen details van het plot herinnert, maar zich wel duidelijk de basisstructuur en sfeer van het boek herinnert, durf ik te beweren dat ik een uiterst getrouwe bewerking voor ogen heb. Wat we hebben is een klassieke thriller, die ook uit de hoogtijdagen van het genre, de jaren vijftig – tachtig, zou kunnen komen. En dat is zowel een vloek als een zegen, want hoewel er vandaag de dag zeker nog veel fans zijn van dit filmgenre, durf ik te betwijfelen of de klassieke stijl een jong, modern publiek zal aanspreken.

Het scheve huis volgt het typische patroon van een roman van Agatha Christie. Na de misdaad die het complot opent, leren we de ploeg verdachten en hun respectievelijke motivaties en kenmerken kennen tijdens de ondervragingen en observaties van de hoofdpersoon. Ook de snel gevonden dader, die onschuldig blijkt te zijn en het plot dat door verdere misdaden steeds verergerd wordt, zijn bekende stijlmiddelen van het genre. Niettemin, of zelfs daardoor, werkt het geheel uitstekend, zolang je maar iets uit dit soort films kunt halen.

© 2018 Twentieth Century Fox

Een welkome afwisseling op het bekende plan is het feit dat onze rechercheur vanwege zijn connectie met zijn kleindochter ook persoonlijk bij de zaak betrokken is. Bovendien mist dit verhaal de klassieke ontmoeting van alle acteurs aan het einde, om de gebeurtenissen voor het verzamelde team op te rollen en de dader te ontmaskeren. Het gekozen einde is inderdaad spannend tot de allerlaatste minuut, maar weet helaas niet hoe te beginnen met zijn laatste momenten en rukt in plaats daarvan de kijker uit de film met zo’n abrupt “The End” dat je je moet afvragen of het wel zo is. had niet beter opgelost kunnen worden.

Wat dus perfect werkt als een klassieke misdaadthriller van de oude stempel, zal een publiek dat na dit tijdperk is opgegroeid nauwelijks wakker houden. De opbouw is veel te traag, de eerste helft van de film bestaat vrijwel uitsluitend uit gesprekken en veel van de motieven en achtergronden zijn al honderden keren in een andere vorm gezien. Bovendien is de hoofdpersoon, ondanks zijn betrokkenheid bij de zaak, veruit het minst interessante personage uit het verhaal.

© 2018 Twentieth Century Fox

Maar gelukkig zorgen de vreemde familieleden van de vermoorde man ervoor dat dit weer verdwijnt. Ook hier worden de bekende clichés voorgeschoteld (de mislukte actrice die niet vies is van alcohol, de zonen die de gunst van de vader nastreven, etc.), maar de cast, die dankzij de bank zeer goed is , haalt het beste uit de karakters. Vooral Glenn Close en Christina Hendricks mogen hier genoemd worden, de twee dames leveren eersteklas prestaties. Teleurstellingen zijn er niet, zelfs Max Irons als Hayward doet zijn ding prima, ook al verraadt zijn rol niet echt veel.

Ook het vakmanschap is georiënteerd Het scheve huis tot de klassiekers van het genre. Een ontspannen camera die altijd op de acteurs gericht blijft en een even kalme als ongeagiteerde snit. Deze laatste durft een handvol interessante omgevingsveranderingen aan, maar leunt niet te ver uit het raam. Zoals verwacht zijn er nauwelijks speciale effecten, maar wel een uitstekend decor- en kostuumontwerp dat de jaren 50 waarin de film zich afspeelt prachtig weergeeft. De muziek valt nauwelijks op, afgezien van een montage tegen het einde, maar daar laat het een enorm effect zien, ik had er graag meer van gezien.

© 2018 Twentieth Century Fox

FAZIT

Voor iedereen die blij wordt van elke herhaling van één van de klassieke misdaadromans uit de vorige eeuw, of met passie diverse misdaadseries volgt, Het Krummehaus biedt een goede gelegenheid om een ​​uitstapje te maken naar de volgende bioscoop. Want in zijn genre kan de film zonder beperkingen overtuigen. Gezien in het grote geheel van de hedendaagse cinema valt het oordeel helaas een beetje weg. De hele stijl is niet erg eigentijds, de eerste helft is behoorlijk stoer en behoorlijk nuchter, je hebt alles gezien wat daar wordt aangeboden, verdomd vaak al in soortgelijke vorm.