Filmrecensie: Jojo Konijn

De nieuwe Zeelander Taika Waititi is een filmregisseur die het respect van de industrie heeft verdiend. Na de prachtige horrorkomedie, 5 kamers, keuken, kist , en de enorm succesvolle intrede in het Marvel Cinematic Universe, Thor: RagnarokVoor de bijna 45-jarige staan ​​alle deuren open. Goed voor hem en ook voor ons, want zijn laatste werk, Jojo Konijn, is een klein meesterwerk.

INHOUD

De 10-jarige Jojo (eigenlijk John) woont tegen het einde van de Tweede Wereldoorlog met zijn moeder in een Duitse stad. Hij ontmoet de website van zijn beste vriend, neemt met veel enthousiasme deel aan groepsactiviteiten en heeft een denkbeeldige vriend. Voor een normale jongen.

De groep is echter de Hitler-jeugd, en zijn denkbeeldige vriend, niemand is minder een persoon dan Adolf persoonlijk. Tot grote ergernis van zijn moeder, want als het kind het seculiere fanatisme van haar zoon opdrijft, tot weinig enthousiasme. Integendeel, het is een overtuigd tegenstander van het naziregime. Als Jojo erachter komt dat ze op de zolder van haar huis een Joods meisje verbergt, wordt er voor de kleine man van de wereld een uit de hand gelopen apparaat, omdat hij opeens zo dol op de wereld moet zijn.

© 2019 Twentieth Century Fox

KRITIEK

Dit uitgangspunt leest enigszins raar, op de Essential ben je verminderd maar niet echt nieuw. De misleide hoofdrolspeler overweegt een verandering in levensomstandigheden en ontmoetingen, zijn opvattingen en principes, en voor de betere mensen, is niet bepaald een nieuwe uitvinding. En als je dat absoluut wilt, dan kan dat Jojo Konijn zeker verminderen, maar het is in wezen het verhaal dat de film vertelt. Het zou hem echter bij lange na niet lukken.

Omdat we hier in de kern een punt en een route hebben, een weg, bittere, boze en sociale satire. De cursus is in de eerste plaats gericht tegen het blinde fanatisme van die tijd, maar er zijn veel parallellen met de huidige politieke en sociale situatie ontdekt. Dit is waarschijnlijk een van de redenen waarom, ondanks het deprimerende onderwerp, de rest blijft lachen om rauwe grappen, en niet in de keel blijft steken... zelfs als we achtervolgd worden door het slechte geweten.

Een andere reden waarom de kwaadaardige humor werkt, is waarschijnlijk het feit dat Waititi de dunne lijn tussen realisme en absurditeit wist te beheersen. De personages zijn een beetje stereotiep en raar om waar te zijn, het verhaal is net iets te onwaarschijnlijk om tot leven te komen. Je moet dus lachen als toeschouwer, en nooit het gevoel hebben dat je over echte mensen en hun lijden gaat. En toch blijft het allemaal zo dichtbij de grond dat het duidelijk wordt: vanuit de lucht wordt alles gebruikt, alleen bloemen opnieuw verteld.

© 2019 Twentieth Century Fox

Kan functioneren als evenwichtsoefening, uiteraard alleen met de juiste cast, en zet hier een briljante prestatie neer. Bovenal is de roman, Griffin Davis als Jojo, die voor zijn leeftijd een indrukwekkende prestatie levert, hem zijn rol maar veel dingen. Ook het vermelden waard is Scarlett Johansson als jojo’s moeder, evenals de altijd geweldige Sam Rockwell als de gedesillusioneerde leider van de plaatselijke Hitler-jeugdgroep, kapitein van het dorp Klenze. Waititi zelf is een nerveuze, Adolf Hitler heeft veel plezier in zijn rol en heeft een aantal van de beste lachjes aan zijn kant. Alleen Rebel Wilson is een beetje buiten beeld, ze lijkt een mimespeler te zijn in elke film waarin ze voorkomen, dezelfde figuur. Zoals jij fit, maar lekker langzaam, de vraag is of ze nog capabel is.

Technisch gezien is er niets aan de hand Jojo Konijn opschorten. Een camera, die altijd goed is voor verrassingen (en op sommige momenten een beetje aan de stijl van Wes Anderson doet denken zonder daadwerkelijk te kopiëren of uit te putten), geweldige timing, dankzij een prachtig script en bijpassende montage, meesterlijk in elkaar gezet door de Nieuw-Zeelandse all-rounder. ronder, niet alleen voor de regie- en ondersteunende rol, maar zei ook dat het script verantwoordelijk is. Een bijzondere traktatie op het randje is er te horen in de Soundtrack. Bekende klassiekers van legendarische muzikanten als de Beatles of David Bowie, maar dan in de Duitse versies (destijds zelfs van die specifieke mensen), die in de loop der decennia tot zeldzaamheden zijn geworden, kent bijna niemand.

© 2019 Twentieth Century Fox

CONCLUSIE

Bitter, herzzerr hartverscheurend, diep verdrietig en hilarisch. Allemaal ontmoetingen Jojo Konijn , en werkt eigenlijk veel beter dan je zou denken. Het is te danken aan deze prestatie, vooral aan de gevoeligheid van de Masterminds achter de camera, Taika Waititi, en een team van zeer gemotiveerde en uiterst getalenteerde acteurs. Wie is niet bang om te lachen om de absurditeit van menselijke afgronden en om een ​​port-a-potties in de nek te hebben, een juweel van een net iets andere film, compleet buiten de gebaande paden.