Darksiders 3 wordt getest
Na het verschijnen van Darksiders 2 in 2012 werd het lange tijd erg stil rond de serie rond de apocalyptische renners. Lange tijd durfde niemand te hopen op een derde deel, want eind datzelfde jaar ging THQ, de toenmalige uitgever, failliet. Het bedrijf werd verpletterd en terwijl andere merken, zoals Metro of Company of Heroes, aan andere uitgevers werden verkocht, vond Darksiders geen koper – tot 2014 toen Nordic Games de naam THQ, inclusief alle overige merken, onder hun nagels nam. En zo kunnen we nu, zes jaar na het laatste deel, eindelijk ervaren waar woede, het zusje van oorlog en dood, om draait.
De zeven dodelijke zonden
Nadat de misleide ruiteroorlog gevangen is genomen door de vurige raad en zich moet verantwoorden voor het voortijdig uitlokken van de Apocalyps, roept hij zijn zuster woede op en geeft haar een lastig bevel: te midden van de hevige gevechten tussen engelen en demonen, zij moet de gepersonifieerde zeven hoofdzonden heroveren die lijken te zijn verdwenen in de onrust van de oorlog. Met tegenzin begeeft de slechtgehumeurde tijdgenoot zich naar de aarde om de onruststokers op te sporen – al blijkt al snel dat niet alleen haar broer, die ze met plezier bespotte voor de raad, maar ook zijzelf het slachtoffer is geworden van een samenzwering die alle rijken. Wat aanvankelijk slechts een bevel tot woede was, wordt al snel een persoonlijke campagne.
De plot van Darksiders 3 speelt zich min of meer gelijktijdig af met die van het eerste deel, waarbij uiteraard ook overlappingen en een zekere herkenningswaarde in de settings aanwezig zijn. De mannen van Gunfire Games, onder wie veel van de originele makers van de Darksiders-serie ronddansen, blijven trouw aan de vorige regel en draaien het verhaal rond bijbelse mythen en andere legendes in dezelfde richting. Helaas komt het plot pas heel laat tot bloei en moet het in zijn geheel in dit opzicht in lijn liggen met zijn voorgangers.
Donkere zielen?
De traditie om elke nieuwe titel qua gameplay een iets andere richting te laten inslaan, wordt ook voortgezet. Terwijl Darksiders vaak de ‘volwassen Zelda’ werd genoemd als een actie-avontuur vol puzzels, was Darksiders 2 een meer open wereld en introduceerde een buitsysteem gebaseerd op Diablo. Hier, in het derde deel, zijn Dark Souls en Bloodbourne duidelijk als rolmodellen genomen. Dus deze keer ligt de focus in de strijd zowel op het aanrichten van schade als op het ontsnappen ervan, omdat zelfs treffers van de kleinste tegenstanders aan het begin van het spel de levensenergie van onze hoofdpersoon merkbaar decimeren – met puur knophameren kom je nergens. . In plaats daarvan moet je ontwijken, waarbij een perfect getimede Dodge de mogelijkheid biedt om een bijzonder zware aanval op de tegenstander uit te voeren. De tegenstanders komen al vrij vroeg met verschillende aanvallen, die herkend en vakkundig omzeild willen worden. Ondanks alle overeenkomsten met zijn mentale rolmodel doet Darksider’s 3 het zonder een endurance bar, waardoor de gevechten enerzijds actiezwaar zijn, maar anderzijds ook minder tactisch. Uithoudingsvermogen wordt vervangen door een soort magische balk, die geleidelijk vol raakt door vijanden te doden en, zodra deze helemaal vol is, in een bloedrazernij van enkele seconden weer kan worden gelost. Bovendien kan woede in de loop van het spel geleidelijk verschillende elementaire vormen aannemen waartussen hij vrij kan kiezen. Deze geven haar niet alleen toegang tot een specifiek wapen, dat naast de standaardzweep kan worden gebruikt, maar hebben ook invloed op haar manoeuvreerbaarheid. Het kan bijvoorbeeld in brandtoestand door lava lopen of in bliksemtoestand door de lucht zweven. Dit is waar de meeste puzzels over gaan, zoals in het tweede deel, helaas vrij dun gezaaid. Wie een terugkeer van de puzzellast uit deel één wenst, zal waarschijnlijk teleurgesteld worden.
Bloedsiders?
Ook de levelstructuur is uiteraard gebaseerd op de From Software Games, al haalt het nooit echt de kwaliteit ervan. In elke hoek vind je verborgen voorwerpen, moeilijk te ontdekken zijpassages die naar goed bewaakte schatten leiden, of snelkoppelingen naar eerder door gebieden gezworven. Die laatste zijn niet zo belangrijk als hun voorgangers, want Darksiders 3 biedt ook een behoorlijk comfortabele en goed ontwikkelde snelreisfunctie. Vulgrim, de demon en reizende koopman die ook in zijn voorgangers zijn diensten aanbood, is hier de tegenhanger van het kampvuur in Dark Souls. De zielen die je verzamelt door vijanden te doden, kunnen worden ingewisseld voor verschillende items of je kunt ze investeren in niveau-upgrades. De op deze manier gekochte niveaupunten kunnen vervolgens worden onderverdeeld in slechts drie waarden van woede: levensenergie, fysieke en magische schade. Je kunt ook heen en weer teleporteren tussen de kraampjes van Vulgrim. Ten slotte stelt een andere NPC ons in staat onze wapens te verbeteren in ruil voor materialen die we bij Vulgrim hebben gevonden of gekocht.
Verzamelde zielen blijven tijdens de dood op hun plaats, terwijl woede wordt aangetroffen bij de laatst bezochte tak van de demonische handelaar. Respawn alle gedode monsters, met uitzondering van bazen en geïsoleerde tussenvijanden. Dit mechanisme is ook bekend van de rolmodellen, maar Darksiders 3 is iets vriendelijker voor zijn spelers: hier blijven verlaten zielen klaar om opnieuw te worden verzameld, zelfs nadat ze opnieuw op een andere plaats sterven – op voorwaarde dat je alle paden bewandelt die je hebt eerder genomen, zodat je reeds verzamelde zielen niet als voorgoed verloren hoeft op te geven.
De hele game ziet eruit als een lightversie van Bloodbourne: Levelable-statistieken, maar er zijn er maar drie; een bochtige en op zichzelf staande spelwereld, die bij lange na niet de complexiteit van het origineel bereikt; tegenstanders, die bewust en soms ook gebruikelijk zijn verdeeld in de levels en pas weer tot leven komen als het personage sterft, maar slechts zelden de finesse en gevaarlijkheid van een duistere ziel bereiken. En ook het upgradesysteem werkt vrijwel hetzelfde, maar is veel minder complex.
Een heel groot verschil met het grote model is de moeilijkheidsgraad die bij Darksiders 3 kan worden ingesteld. In de standaardmodus komt het niet in de buurt van een duistere ziel, maar wordt het merkbaar moeilijker naarmate de voortgang toeneemt. Omdat dit pas de tweede van vier moeilijkheidsgraden is, moet de echte pijnliefhebber zich niet al te veel laten afschrikken. Een ander positief aspect is dat je zelfs in Darksiders 3 ergens in een zijgang ineens een hamerharde mini-baas kunt tegenkomen, waardoor de baas van de zone zelfs verbleekt.
En de achtste doodzonde…
Technisch gezien presenteert Darksiders 3 zich erg gemengd. Terwijl de grafische stijl die bekend is van de voorgangers behouden blijft en blijft scoren met zijn kenmerkende, komische karakters, varieert de kwaliteit van de te doorkruisen wereld enorm. Het basisontwerp ervan is overal geslaagd, maar op veel plaatsen blijven de omgevingen onaangenaam ongemakkelijk gedetailleerd en saai. Het feit dat, ondanks deze tekortkomingen, de motor altijd overbelast lijkt te worden en de framesnelheid uitvalt, is misschien een optimaliseerbaar kleinigheidje, maar toch erg jammer.
Erger dan een paar prestatiecrashes zijn een handvol ernstige bugs waarmee ik te maken kreeg in de ongepatchte pre-releaseversie. Eén ervan heeft mijn geheugen opgegeten na meer dan 20 uur spelen en me gedwongen helemaal opnieuw te beginnen. Hoewel de eerste patches inmiddels zijn aangebracht, kan ik niet zeggen of dit risico nog steeds bestaat. Maar andere problemen, zoals een geheugenlek of een nauwelijks werkende toetsenbordbediening, lijken inmiddels opgelost.
Voor de oren wordt, net als bij de voorgangers, eersteklas stemweergave aangeboden, die zich niet hoeft te verschuilen achter uitgebreide animatiefilmproducties. Er wordt ook gezorgd voor een hoge muzikale kwaliteit, al wijken de melodieën zelf slechts een klein beetje af van de gebruikelijke. Uitzondering zijn de dramatische stukken in baasgevechten, die het toch al hoge adrenalineniveau tijdens deze sequenties nog verder opdrijven. Ook de achtergrondgeluiden en geluiden zijn erg goed gedaan, vooral diverse wapenslagen klinken erg overtuigend. Op audiogebied is er dus nauwelijks iets mis met de game.
FAZIT
Of je het volgen van Darksiders 3 en de Dark Souls-serie nu wel of niet leuk vindt, iedereen moet voor zichzelf beslissen. Voor mij als fan van beide franchises was dit feit in ieder geval een positieve verrassing. Ook al komt de game in geen enkel opzicht in de buurt van het origineel, het is leuk en voor mij persoonlijk staat Darksiders 3 gerangschikt na het eerste deel, maar vóór deel 2. Naast de pijnlijk gemiste (omdat veel te zeldzame) puzzels, de soms ernstige technische problemen, die werden geleverd bij de versie die ik heb getest, vormen het grootste punt van kritiek. Degenen die de voorgangers leuk vonden en met de genoemde veranderingen kunnen leven, zullen zeker genieten van de avonturen van woede.
Wat is Darksiders 3? Het langverwachte vervolg op de actie-avonturenreeks rond de apocalyptische ruitersPlatformen: PC, PS4, Xbox One
Getest: PC
Ontwikkelaar / Uitgever: Geweervuurspellen / THQ Nordic
Uitgave: 27 november 2018
Koppeling: Officiële website
