Oproep van Cthulhu wordt getest

De Franse ontwikkelaar Cyanide Studios durft de erfenis van H.P. Lovecraft en confronteert ons in Call of Cthulhu met de duistere drukte van de grote oude. Volgens de regels van het populaire Pen en Papier begeleiden we de mislukte en alcoholische detective Edward Pierce op zijn surrealistische afdaling naar de afgronden van de waanzin. Om de vreemde dood van de familie Hawkins op te lossen gaat hij naar Dark Island. Wat Edward Pierce niet weet: het eiland en zijn bewoners hebben een vreselijk geheim: Ph’nglui mglw’nafh Cthulhu R’lyeh wgah’nagl fhtagn – In zijn huis in R´lyeh ligt en droomt de dode Cthulhu!

De dromende doden

Boston, 1924. De detective Edward Pierce, aangetrokken door de verschrikkingen van de Eerste Wereldoorlog, probeert in alcohol zijn toevlucht te zoeken voor zijn trauma's. Nacht na nacht, geplaagd door nachtmerries, stijgt uit de beelden van geweld een eisend gefluister op in de geest van de oorlogsveteraan. In zijn melancholie wijst Pierce alle bevelen af ​​die de verschrikkingen in zijn hoofd niet te boven gaan. Dit verandert wanneer hem de vreemde zaak van de familie Hawkins wordt toevertrouwd. Het hele gezin kwam om bij een mysterieuze brand. Centraal in de gebeurtenissen: een sinister schilderij. Geroepen door onbekende entiteiten en gedreven door professionele nieuwsgierigheid, vertrekt de gebroken man naar Dark Island om antwoorden te krijgen op vragen die hij nooit had willen stellen. Het verhaal van Call of Cthulhu is een droom die uitkomt voor elke liefhebber van H.P. Lovecraft-verhalen. Hierbij gebruikt men bepaalde motieven zonder ze te kopiëren en ontwikkelt ze tot iets zelfstandigs. Op Dark Island vind je hints of kleinere citaten, die verwijzen naar gebeurtenissen in de Cthulhu-mythe. In zijn dagboek noteert Pierce herhaaldelijk gedachten over relevante gebeurtenissen of belangrijke voorwerpen. De hieruit te halen informatie levert interessante verklaringen en achtergronden op. Hoewel deze niet absoluut noodzakelijk zijn voor het begrijpen van de raamwerkplot, geeft het evenement veel meer diepgang.

De kern van elk goed Cthulhu-verhaal is de menselijke confrontatie met waarheden die hij niet kan begrijpen of verwerken. Met Edward Pierce krijgen we een personage voorgeschoteld dat door de terreur van de Eerste Wereldoorlog al bepaalde aspecten van zijn rationele geest heeft verloren en daarom potentieel ontvankelijk is voor de leringen van de mythe. Een feit dat hem echter niet tot een hulpeloos slachtoffer maakt. Pierce is intelligent, doelgericht en absoluut bereid om het verschrikkelijke mysterie achter de gruwelijke branddood van de familie Hawkins te ontrafelen. Deze vastberadenheid is ook nodig, omdat het verhaal van Call of Cthulhu is goed geschreven. Hoewel het niet veel tempo biedt, zoals zijn grote rolmodellen, weet het met zijn stemming veel spanning op te bouwen. Of het nu gaat om gesprekken met bewoners op het eiland of de algemene sfeer van Dark Island. Op basis van de trailers dacht ik dat het plot van Call of Cthulhu zich voornamelijk in een verlaten landhuis zou afspelen, maar ik had het mis. Call of Cthulhu blijkt erg gevarieerd te zijn locaties. Het verhaal bevat ook een aantal hele goede verhaalwendingen, die ik in deze vorm absoluut niet zag aankomen. Dit geeft het geheel een mooie drive en geeft je het eersteklas gevoel alsof je in een bovennatuurlijk detective noir-verhaal zit.

Waanzin als statussymbool

Speels Call of Cthulhu is een rollenspel-avonturenspel. Vanuit ego-perspectief verkennen we de omgeving, verzamelen voorwerpen en lossen kleinere, maar deels ook aardig lastige puzzels op. Af en toe onderzoeken we plaatsen delict en reconstrueren we gebeurtenissen. De zeldzame griezelpassages zijn helaas wat onvolwassen en werkten op mijn zenuwen ondanks mijn liefde voor de Ganre van de griezelspellen.

We besteden het grootste deel van onze tijd aan het interviewen van mensen. Call of Cthulhu is een opvallende herinnering aan de vampier van Dontnod. Met behulp van een dialoogwiel selecteren we uit verschillende opties. Afhankelijk van mogelijke statuswaarden, eerder gevoerde dialogen of reeds ontdekte hints worden de gesprekken uitgebreid met verdere mogelijkheden. Anders dan in het avontuur van Jonathan Reid zijn de dialogen echter nooit saai omdat ze altijd contextgerelateerd zijn. Met elk gesprek duiken we dieper in het mysterie rond Dark Island. Zo blijf je ondanks de vele chats altijd gemotiveerd. Trouwens, Edward Pierce en Dr. Jonathan Reid lijken niet alleen veel op elkaar, maar delen ook dezelfde spreker met Anthony Howell uit de UK.

Edward Pierce heeft verschillende waarden: onderzoek, geneeskunde, psychologie, kracht, occultisme en waanzin/stabiliteit. Elk van deze waarden geeft ons meer opties in dialogen of nieuwe manieren om met onze omgeving om te gaan. Een hoge krachtwaarde stelt ons bijvoorbeeld in staat zware obstakels op te tillen, terwijl uitgebreide medische expertise ons in staat stelt verwondingen te diagnosticeren en te behandelen. Alle waarden kunnen worden verbeterd met verdiende ervaringspunten. Uitzonderingen hierop zijn de geneeskunde en het occultisme, die alleen verbeterd kunnen worden door het bestuderen van geschikte literatuur. De waanzin groeit bij elke confrontatie van bovennatuurlijke aard, dit leidt tot verlies van stabiliteit en maakt Pierce ontvankelijker voor de leringen van Cthulhu.

Technisch eng

Met alle liefde die ik heb voor Call of Cthulhu vanwege zijn verhaal en de personages, moet ik toch zeggen dat het vreemde geval van de familie Hawkins zal geen prijs winnen als het om techniek gaat. Helaas zijn de graphics ver onder de huidige standaard. Figuren zijn onhandig geanimeerd, bewegingen lijken onnatuurlijk en gezichtsuitdrukkingen bestaan ​​nauwelijks. De omgevingen zijn griezelig mooi en functioneren thematisch uitstekend, maar de mooiste mist kan modderige texturen niet verbergen.

De besturing werkt, maar ziet er erg sponzig uit. Wat menunavigatie betreft, doet Call of Cthulhu het zonder comfort. De afzonderlijke vensters zijn erg verwarrend. Vaak is het nodig om door verschillende pagina’s te klikken totdat je het gewenste menuvenster voor je ogen hebt. Het geluid daarentegen is prima. De griezelige partituur, het verontrustende geluidstapijt en de gemotiveerde (Engelse) sprekers zorgen voor een prettige griezelige sfeer.

CONCLUSIE

Wat kan ik zeggen? Call of Cthulhu is echt geen mooi spel. Vooral als het om technologie gaat, blijft deze ver achter bij de mogelijkheden van vandaag. De graphics zien er verouderd uit, de besturing is onnauwkeurig en de menunavigatie is een hel – en toch werd ik verliefd op dit spel. Call of Cthulhu heeft het hart op de juiste plaats. Ik ben een grote fan van het werk van H.P. Lovecraft en een enthousiaste speler van Pen en Papier. De verhalen over het kwaad uit de ruimte, dat het menselijk begrip volledig te boven gaat, hebben hun eigen charme. Call of Cthulhu draagt ​​ook deze charme. Ik heb het verhaal, dat ongeveer zeven uur duurde, in één sessie doorgespeeld, omdat ik door alle spanning niet van de console weg kon komen. Natuurlijk moet het basisprincipe van het spel bij je passen, maar ik vond het geweldig. Lange tijd had ik echt het gevoel dat ik een zaak aan het onderzoeken was. Als je met een paar zwakke punten kunt leven, zul je een of twee winteravonden veel plezier beleven aan Call of Cthulhu.

Wat is Call of Cthulhu?: Een rollenspelavontuur in de geest van H.P. Liefdesvaartuig.
Platformen: PlayStation 4, Xbox One, Microsoft Windows
Getest: PS4 Pro
Ontwikkelaar / Uitgever: Cyanide Studio/ Focus Home Interactief
Uitgave: 30 oktober 2018