Filmrecensie: Slechte tijden in El Royale
Trailers worden steeds erger. Meestal te lang laten ze, afhankelijk van het genre, de beste delen van de film zien, op dezelfde manier op schijnbaar altijd dezelfde muziek geknipt en enorme spoilers niet schuwen. Een trailerfan zoals ik is blij als er iets heel nieuws op de markt komt, zoals de trailer van “Bad Times at the El Royale”. Als de film ook kan waarmaken wat de preview belooft, dan hebben we een blije criticus en een film die de moeite waard is om te zien bij de start.
INHOUD
Op een mooie zondagmiddag, ergens rond het jaar 1970, arriveert de zorgeloze zangeres Darlene in El Royale, een ooit beroemd maar nu enigszins vervallen hotel precies op de grens tussen Californië en Nevada. In de lobby ontmoet ze de bejaarde pater Flynn en de onaantrekkelijke stofzuigerverkoper Laramie Sullivan, die al ongeduldig wachten op de onvindbare pageboy. Wanneer Miles, zoals zijn naam al doet vermoeden, eindelijk de nieuwe gasten hun kamersleutels lijkt te geven, arriveert er een andere gast. De duidelijk nerveuze en meer dan alleen onvriendelijke Emily.
Al snel wordt duidelijk dat hier niets is wat het lijkt en dat iedereen hier iets te verbergen heeft, zelfs het hotel zelf. Sullivan, die beslist geen stofzuigers verkoopt, is de eerste die hier op de verontrustende gebeurtenissen stuit en een reeks gebeurtenissen in gang zet die niemand had kunnen voorzien. Zowel binnen als buiten wacht de gasten van El Royale een stormachtige en zeer explosieve nacht. Iemand wiens ochtendervaring snel het enige doel wordt.
© 2018 Twentieth Century Fox
CRITIEK
zeven mensen, één hotel, één nacht. Dit is, in zeer korte woorden, de opzet Slechte tijden in El Royale. Dit is eigenlijk een kamerstuk, en voor iedereen die zich daaraan herinnerd voelt De Hatelijke Acht denkt al in de goede richting. Hier en daar worden de feitelijke gebeurtenissen steeds weer onderbroken door flashbacks of opnames om de kijker stukje bij beetje van steeds meer achtergrondinformatie te voorzien. Bovendien vinden de gebeurtenissen van de nacht niet altijd chronologisch plaats, of gebeuren de dingen synchroon en bekijken we ze vanuit verschillende perspectieven.
Een sterk script is de belangrijkste voorwaarde voor het functioneren van een dergelijke film. Enerzijds moet de plot meeslepend genoeg zijn om de ruimtelijke beperking en het gebrek aan meer of nieuwe karakters te compenseren. Bovendien moeten deze karakters geloofwaardig zijn en begrijpelijk handelen, anders stort het Story Card House in. En ten slotte moet je precies weten waar en hoe vaak je de huidige actie onderbreekt, anders loop je het risico de spanningsboog te onderbreken of het publiek in verwarring te brengen of te overbelasten. Het enige minpunt hier is de speelduur, want hoewel de film van begin tot eind vermakelijk is, zouden een of twee minuten de film minder goed hebben gedaan.
© 2018 Twentieth Century Fox
Op dit punt bewijst Drew Goddard, die ook verantwoordelijk is voor zowel het script als de regie, dat zijn eerste werk Het hutje in het bos (dat hij samen met Joss Whedon schreef) was geen toeval. De man heeft een goed talent om zijn publiek stevig onder controle te krijgen, hen keer op keer op een dwaalspoor te brengen en hen tegelijkertijd informatie te geven om ze geïnteresseerd te houden. Het feit dat de spanningscurve gedurende deze tijd langzaam maar onophoudelijk steeds gespannener wordt, wordt pas duidelijk wanneer de enkels in de handen pijn beginnen te doen door de vaste klauwen.
Ook een interessante setting en presentatie ervan zijn belangrijk voor zo’n kamerspel. De El Royale en het tijdperk waarin de geschiedenis zich afspeelt zijn ervoor gemaakt. Vietnamoorlog, hippies, overal geheime diensten, plus een ooit beroemd hotel dat werd bezocht door allerlei grote namen uit de politiek en de showbusiness, dat nu bijna leeg is, maar om onbekende redenen nog steeds in bedrijf is. Deze opzet alleen al straalt een aura van geheimen, samenzweringen en misdaden uit voordat het complot echt op gang komt.
En dan is er natuurlijk nog de cast. Bij zo’n klein ensemble moeten de acteurs niet alleen hun rol geloofwaardig presenteren, ze dragen ook de plot en daarmee de hele film, omdat er niet iets anders of “meer” volgt. Hier is Jeff Bridges als pater Flynn, opnieuw schitterend in topvorm. Hoewel al snel duidelijk werd dat de pastoor weinig heiligheid in zich had, had hij vanaf het eerste moment alle sympathie aan zijn kant. Jon Hamm herhaalt min of meer zijn paraderol uit Mad Men, maar dit past hier prima. Ook de rest van de beheersbare cast overtuigt in volle lengte, waarbij Dakota Johnson toch vermeld mag worden, van wie na de 50 Shades-serie niemand zou hebben geloofd dat hij over enig acteertalent beschikte. En uiteraard een compliment voor Chris Hemsworth, die met deze rol ver buiten zijn superheldencomfortzone leunt.
© 2018 Twentieth Century Fox
Dat zou ons bij het ambachtelijke gedeelte hebben gebracht. En dit is precies waar Goddard de kroon zet op zijn toch al absoluut succesvolle kamerthriller. Het fantastische decor- en kostuumontwerp is nog maar het begin. De felgekleurde beelden, in prachtig gevarieerd camerawerk vastgelegd en passend bij de tijd, vormen een schuin contrast met het meer dan sombere plot. Ongebruikelijke maar effectieve settings, te lange shots en harde cuts geven elkaar de regie en integreren de vele flashbacks die de feitelijke gebeurtenissen naadloos en homogeen onderbreken in het totaalwerk. Ook een compliment voor de redactie. Speciale effecten blijven beperkter tot maskers en enkele kleine stunts, maar zijn op de volledige lengte overtuigend.
Ook soundtrack en sounddesign verdienen veel lof. De eerste legt de tijd vast en vooral de veranderingen van de tijd waarin Slechte tijden speelt voortreffelijk, waarbij hij zich baseert op bekende, maar muzikaal enorm verschillende populaire liedjes. Dit is een prachtige illustratie van de kloof tussen generaties, die nog nooit zo diep is geweest als in de Verenigde Staten. Bovendien worden de lange instellingen met een subliem geluidsontwerp gebruikt om de toch al rampzalige sfeer op te warmen.
© 2018 Twentieth Century Fox
als gevolg
Slechte tijden in El Royale is een spannende en brute thriller in de stijl van een kamerspel. Ook al zijn niet alle wendingen echt verrassend en duurt de film misschien net iets te lang, toch hebben we te maken met een aangrijpend en ongewoon geconstrueerd stukje cinema waarin zoveel audiovisuele creativiteit zit als je nooit van een moderne film zou verwachten. Hollywood-productie. Daarnaast is er een cast die met gemak en plezier de niet gemakkelijke taak op zich neemt om het hele plot te dragen en een regisseur die heeft bewezen dat zijn debuut geen meevaller was en dat je nieuwsgierig kunt blijven naar zijn werk. , ook al was hij duidelijk geïnspireerd door de stilistische middelen van Tarantino.
