Oom Toms speelhoek #42

Het is weer een tijdje geleden… Ik kan en wil niet veel praten in de oorspronkelijk bedoelde reikwijdte en de werkelijke tijd, geplande frequentie, het werkt uiteraard met deze column. Einstein zei (zogenaamd) verandering: “De definitie van waanzin is dezelfde dingen blijven doen en andere resultaten verwachten.” Daarom is het tijd om iets te veranderen en *misschien* werkt het dan tenminste met de regelmaat van beter.

Eerste poging: een kortere en hopelijk vaker. Het omgaan met de zelfopgelegde limiet van vijf of meer games per blog leidde opnieuw tot uitdagingen. Professioneel lange tijd zeer, zeer goed benut – tenminste tot Covid-19 uitbrak – waren er simpelweg te veel fasen waarin ik een kleine (hij is) of zelfs geen (nieuwe) titel speelde. Net zoals het kon gebeuren dat ik voldoende titel voor Imagine had gehad, maar net op het moment dat het naar het Schrijven moest gaan, was het plotseling voorbij met de vrije tijd om professionele, privé-, professionele of beroepsredenen. Maar eindig, allemaal bij het begin (behalve de opeenvolgende nummering): Hallo, mijn naam is Thomas, je kunt me oom Tom noemen, en ik speel al een hele tijd en hou nog steeds van computer- en videogames.

Delen door 0

Op veel vlakken conformeer ik mij graag aan de stereotypen van de nerdy Geeks en geeky Nerds, maar wat bijvoorbeeld stripboeken & manga betreft, ben ik meer een unbelesen. Voor animatiefilms, en – minder vaak – ook series, kan ik mij meer inspireren. Wat games betreft, schijn ik echter een echte zwak te hebben voor getekende karakters en achtergronden. Of het nu beroemde Ori en het blinde bos (hier gaat het naar onze Test, het huidige vervolg), de minder bekende maar even prachtige Stof: een Elysische staart, of zelfs Underdogs zoals Anne vergeten: Ze vallen mij in het begin allemaal op, vooral door hun liefdevol getekende grafische stijl.

Komt voor Ondeelbaar (engl. “ondeelbaar”), wat precies dezelfde score suggereert. Met de hand getekend in een stijl die velen aan Studio Ghibli & co. zal doen denken, is een ambitieuze actie-rollenspel/platformgame-mix – je kunt er ook gewoon Metroidvania tegen zeggen. Animaties, muzikale achtergrond en zelfs de setting van de talrijke personages zijn echt goed gedaan en bijna onberispelijk. Ook het Achtergrondverhaal is niet slecht, maar op sommige plaatsen wat ongeïnspireerd, simpelweg omdat het te vaak wordt gehoord: de jonge, opstandige hoofdpersoon groeit absoluut goed verzorgd op en leert desondanks al vanaf de vroege kinderjaren zichzelf te verdedigen. Dit is een goede zaak, want – hoe kan het ook anders – een kwaadaardig leger wordt zonder reden vernietigd en beroofd van geliefde mensen. Er ontwaakt een oude, mysterieuze kracht in jou … taak om alle nieuwe vriendschappen te redden … wraak, berouw, vergeving, … … enz. PP.

Eerst moeilijk, dan interessant, en na verloop van tijd, dan helaas, maar toch repetitief, het vechtsysteem. Deze realtime is gebaseerd en gericht, vergelijkbaar met een Beat'em up op combo's. Elk van de vier actieve personages is toegewezen aan een knop, waarmee hij of zij, afhankelijk van de situatie, verdedigt of aanvalt. Er zijn speciale acties als je tegelijkertijd in een bepaalde richting drukt. Dienovereenkomstig kan men zijn personages individueel, in groepen of allemaal tegelijk laten aanvallen, met vaardigheidsblokken om door te breken, en – het allerbelangrijkste – de combo Running. Want hoe hoger de combo, hoe groter de schade. Ondeelbaar is een met liefde gemaakt en best een interessant spel, maar helaas ook de lengte ervan.

Ongepast geschikt

We bevinden ons allemaal vanwege Covid-19 momenteel in een uitzonderingssituatie. Overleven zullen we in ieder geval wel doen, maar met een beetje meer verstand en gezond verstand zou de situatie voor iedereen gemakkelijker kunnen worden. Maar misschien ben ik ook naïef. Tijdens deze wereldwijde pandemie verschijnen apocalyptische titels als State of Decay 2: Juggernaut-editie publiceren, zoals het op het eerste gezicht enigszins helaas lijkt te zijn, maar het is op de een of andere manier ook ongepast en was zeker niet gepland. Daarnaast is het ook een technisch en inhoudelijk verveelde heruitgave van een bijna twee jaar oude titel, die voor de gebruiker naast Xbox One en Microsoft Store nu ook voor Steam & Epic beschikbaar is.

Net als de voorganger is het tweede deel een Survival-Horror-titel die de speler met een groep andere Survivors achterlaat in een open wereld, die al lang overspoeld is door Zombies. Naast de vervulling van een losse hoofdcampagne is er speciaal voor de dagelijkse Survival: Verzamel grondstoffen en munitie; de ontwikkeling van de eigen basis; de gezondheid van de eigen bevolking waarborgen; verdediging tegen zombies en gewetenloze kerels. In tegenstelling tot het nogal omvangrijke eerste deel lijkt het besturings- en gevechtssysteem nu een stuk vloeiender. De moeilijkheidsgraad was enigszins verzacht, maar voor professionals kan het een probleem zijn. Op het eenvoudigste niveau moet je echter altijd een aantal dingen in gedachten houden, en het zal er nog steeds nauwelijks in slagen om alle groepsleden en bondgenoten op elk moment gezond en tevreden te houden.

Voor sommigen is het misschien NIET) een bewuste beslissing om zo'n spel in de huidige situatie te spelen (. Ik interpreteer het persoonlijk omdat het er niet zo veel in zit, wie wil met deze vrij succesvolle titel de verveling in deze uitdagende tijd verdelen , het is de bedoeling dat dit gebeurt, alstublieft.

Zoals beloofd

Zo had ik het mij ook voorgesteld. Minder semi-privé-gedoe van mij, slechts twee nummers uitgekozen, en nog een paar regels die mijn mening over het betreffende spel samenvatten en, hopelijk, samen begrijpelijk. Tot de volgende keer!

Het allerbeste en zorg voor uw gezondheid
Oom Tom