Oom Toms speelhoek #44

Zo punctueel, zo regelmatig, ik kan het zelf bijna niet geloven. Wij zien het als een uitdaging, zolang ik dat doe, zet ik die trend voort. Uiterlijk halverwege de zomer zal het helaas/hopelijk (?) te veel anders zijn om te geven. Maar we zullen zien. Genoeg mijmeren, laten we het hebben over interessante games!

Er was eens... een Early Access Special

Heel lang geleden lazen mensen een gedrukt gamemagazine, en ik was bezig met zo'n werk. Naast de verplichte Previews & Reviews hebben we geprobeerd om voor de afwisseling een aantal Specials aan te bieden. Een daarvan – een special over Early Access in het algemeen (destijds nog een relatieve nieuwigheid), en verschillende Early Access-titels in het bijzonder – kwam onlangs naar mij toe in de zin van, als voor mij Deur Kickers: Actieploeg voor de eerste keer in Londen zou zijn. Deurschoppers, een tactische real-time strategietitel, werd in de Special gepresenteerd en ik kon contact opnemen met de ontwikkelaars om te onthouden. Omdat de game in oktober 2014 “klaar” was en de Early Access vertrok, waren mijn Job en het tijdschrift – althans in gedrukte vorm – maar een lang verhaal.

In mijn bovenste verhaal bleef het spel in – ik heb nooit gespeeld – maar nog steeds onder de tabbladen “Tegenaanval van boven” en “Gekartelde alliantie in realtime” ingediend. In het geval van Deur Kickers: Actieploeg Ik dacht daarom allereerst aan een vervolg – ​​dat eigenlijk al in ontwikkeling is, en zelfs in 2020 in de (Verrassing!) Early Access start zal gaan. Actie team is een spin-off, die op veel punten van de sjabloon anders is: Pixel in plaats van graphics met hoge resolutie, camera vanaf de zijkant in plaats van boven en Arcade Action, waar anders in de eerste plaats strategie en tactieken werden gesimuleerd.

Als Mini-SWAT-Team – Mini-in de zin van alleen of met een Coop Partner – gaat het via zijwaarts scrollende levels de strijd aan met gangsters, terroristen en gijzelnemers. Verschillende klassen met verschillende wapens, uitrusting, items en speciale vaardigheden. Nieuwe ruimtes zijn diepe schaduwen, om de namen van de ingangsdeuren te geven. Meestal wacht ons aan de andere kant een kogelregen, een paar Lunatics werpen zichzelf maar ook met slagwapens op ons, of dragen een explosievengordel. Simpel gezegd is schieten nog steeds niet altijd de juiste oplossing: bij langere vuuruitbarstingen lijdt de nauwkeurigheid enorm en wil je niet onbedoeld explosieven of gijzelaars tegenkomen.

Veel campagneniveaus naast de ingebouwde Zombie Mod, die volgens de enige mogelijkheid van klassen en, niet in de laatste plaats, Workshop-ondersteuning, zorgen voor veel variatie. Ik zou echter ten zeerste aanbevelen om een ​​Coop-partner voor deze game te zoeken. Alleen is het behoorlijk snel, echt heel moeilijk, en het is absoluut het leukste.

Het zit in de familie

De pixelafbeeldingen horen misschien wel bij mijn prooischema, ik speel maar ook heel anders. Beide Versnellingen tactiek, net zoals Bezorg ons de maan Ik had de vorige keer mijn lol. Nadat de collega's beide al uitgebreid hebben behandeld, en ik het allemaal met je eens ben en volkomen eerlijk ben in het vasten, is er absoluut een Pixel-meesterwerk als tweede, niet zo geheime insidertip voor deze maand!

Kinderen van Morta , een Rogue-lite actie-RPG... Ja, ik ben er nog. Iedereen die op zijn minst af en toe artikelen van mij heeft gelezen, weet dat ik kan beginnen met de titels, waarbij Rogue en/of Souls – Like (of-Lite) tot de inhoudsbeschrijving behoren, meestal weinig. Ik hou van uitdaging in games, maar ik ben vooral bij jou, omdat ik een interessant verhaal meemaak en over het algemeen wil entertainen. Inhaltsarm procedureel gegenereerde Endless Level, Perma-Death en de absurd serieuze tegenstanders zijn voor mij eerder voorlopers van zelfmarteling. Maar ieder zijn eigen, en mag ook niet zeggen dat er titels in deze richting zijn, die ik toch graag **kan.

Kinderen van Morta beheert deze evenwichtsoefening dankzij een verhaal en gameplay van technische “trucs”. Allereerst is het een behoorlijk klassieke Dungeon Crawler, die echter met zijn prachtige pixeloptiek omkoopt – als je zo'n stijl kunt vinden, zoals ik, een beetje. Mogen we spelen als lid van de familie Bergson – een ervaren monsterjager in de x-de generatie, die zich terugtrekt wanneer hij wordt bedreigd, beschermd door een magische berg van duistere krachten. Bijna alle leden van de familie kunnen zich in verschillende bovengrondse en ondergrondse kerkers bevinden en een klassensysteem vervangen. Vader John tankt bij met zwaard en schild, dochter Linda is een meesterlijke boogschutter, de jongste zoon, Kevin geeft de voorkeur aan dolken en aanvallen vanuit de schaduw, enz., enz.. Als Dungeon Crawler biedt het spel een solide, standaard tarief en als een Rogue-lite bijna, je sterft … vaak. Dus hoe kan de game mijn lage frustratietolerantie omzeilen?

De volgende dingen maken Kinderen van Morta net zo goed of zelfs beter dan andere, vergelijkbare titels: veel van de gevonden en/of gekochte upgrades zijn permanent, en de tijd is altijd sterker en gaat steeds vaker gepaard met tamelijk slechte vaardigheden. We kennen het van titels als Dode cellen, het spel gaat een paar stappen verder. Elk van de gezinsleden stijgt in niveau, deze vooruitgang gaat nooit verloren – ontgrendel automatisch passieve vaardigheden waarvan hun leden profiteren. Het regelmatig wisselen van personage wordt aangemoedigd en beloond en de kans is groter dat hij zijn comfortzone en ook andere personages verlaat en hem in het spel een kans geeft.

En last but not least, de (families) in het verhaal zelf. Je kunt niet in het spel zitten, bijna kwaadaardig, als je nogmaals de Tijdelijke zegent. Wacht bijna altijd op het ‘thuis’ – waar we tussen de missies naar terugkeren, altijd in het bezit van de familie – namelijk een klein verhaal over ons. Nadat we iets hebben geleerd over de alledaagse geneugten en zorgen van de familieclan, is de frustratie over hun eigen falen bijna verdwenen, en we storten ons ooit in de strijd gemotiveerd...

Terug naar…wat eigenlijk?

Een maand rum, en heel, heel langzaam keren we terug naar een zekere normaliteit. Sommigen van jullie zijn misschien nerveus in deze context; het concept van de zogenaamde ‘nieuwe’ normaliteit is vreemd, maar vanuit mijn standpunt is dit noch een politieke verklaring, noch een overdrijving: het is (helaas) gewoon een feit dat het verleden enkele weken, en binnenkort maanden, is er veel veranderd en zal er nog steeds veranderen.

Wat, hoe, hoe lang, ten goede of ten kwade, enz., zal alleen de tijd laten zien. Ook of we als samenleving en/of als individu(e) de Amendementen (deel)//willen accepteren, het is niet te voorzien, noch in de besluitvorming. Maar genoeg mijmerend, het geldt nog steeds om veel dingen te doen, interessante spellen te ontdekken en – heel belangrijk – gewoon te leven!

Tot de volgende keer
Oom Tom