Diablo III – Eternal Collection wordt getest

Als je over een gemeenschappelijke hobby praat of schrijft, zijn vergelijkingen met bekende informatie een goede manier om tijd te besparen en de luisteraars/lezers een snellere start te geven. Op het gebied van computer- en videogames worden (nieuwe) titels daarom vaak vergeleken met genregroottes om zo de gameplay en spelrichting sneller uit te leggen. Als het gaat om de klassieke Dungeon Crawler, wordt de Diablo-serie gebruikt op basis van zijn populariteit – vooral de huidige, zij het niet langer geheel nieuwe, uitloper Diablo III. Dus wat doet een slechte game-editor als het gaat om het genre zelf, dat nu beschikbaar is voor Nintendo’s Switch? Vergelijk Diablo met Diablo met? Waarom niet…

Superlatieven worden tegenwoordig heel vaak inflatoir weggegeven, maar je kunt zeker stellen dat Diablo III voor velen “de beste” kerkercrawler is – op dit moment en/of nog steeds -; degene waarmee alle andere vertegenwoordigers van het genre zichzelf moeten meten. Maar zo was het niet altijd. De herinnering aan de pc-release begin 2012 zorgt vandaag de dag nog steeds voor traumatische flashbacks voor veteranen van de game. Een van de grootste problemen: online dwang. De reden hiervoor was, toen en nu, dat je cheaters en hackers alleen een halt kunt toeroepen als je alle karakterprofielen uitsluitend online bewaart. Zelfs in een enkel spel worden alle acties, verzamelde items en verzamelde ervaringspunten gecontroleerd door centrale servers om manipulatie van scores en het gebruik van cheatsoftware te voorkomen. Ondanks uitgebreide belastingtests en grote beloftes konden de servers in het begin de aanval van de spelers niet verdragen. De wens om een ​​ronde te spelen begon al snel en eindigde met de gevreesde fout 37: “De servers zijn momenteel bezet. Probeer het later opnieuw”. Afgezien van dergelijke technische problemen brachten zaken als het beruchte Blizzard-veilinghuis voor echt geld, dat al lang geleden was afgeschaft, ook veel schuld met zich mee. Maar Blizzard leerde van zijn fouten, en geleidelijk aan werd wat hij nu is wat hij nu is, en naast pc-spelers hebben veel PlayStation- en Xbox-bezitters al een tijdje van demonen hun hemel gemaakt.

Alles-in, alles-in

Nu is het voor het eerst tijd voor een Nintendo-console. Diablo III – Eternal Collection voor Nintendo’s Switch bevat al alle content die op andere platforms apart moet worden aangeschaft: het basisspel, de uitbreiding Reaper of Souls en het aanvullende pakket Return of the Necromancer. Er zijn dus in totaal zeven karakterklassen beschikbaar om jezelf af te slachten door middel van vijf acts vol demonen.

De zeven mogelijke klassen omvatten – naar keuze in vrouwelijke of mannelijke varianten – de klassieke genre-archetypen: de barbaar zoekt man-tegen-man-gevechten en niemand hanteert grotere wapens. De Monk is ook een meleevechter, maar scoort meer met snelheid dan met massaliteit. Witchdoctors laten het liefst geesten, vloeken en ongedierte vanaf veilige afstand los op hun vijanden en ook de magiër ontketent de kracht van de elementen vooral van ver weg. Ook demonenjagers gebruiken hun arsenaal aan vuurwapens en wapens vooral op afstand, maar maken ook graag gebruik van vallen en andere dodelijke uitrusting. Later werden kruisvaarders en dodenbezweerders toegevoegd bij uitbreiding en aanvullend pakket. De eerste is zwaar gepantserd en vertrouwt op de kracht van zijn geloof. Deze laatste vertrouwt vooral op zichzelf en het leger van de ondoden, dat hij het veld in kan leiden.

Elke klasse kan (met het juiste karakterniveau) maximaal zes actieve aanvallen/vaardigheden op de toetsen plaatsen en maximaal vier passieve vaardigheden actief houden. Actieve vaardigheden kunnen ook worden aangepast door runen die in de loop van de tijd worden ontgrendeld. In totaal heb je meer dan 800 vaardigheden om uit te kiezen. Maar de meeste spelers zullen al snel de combinaties vinden die het beste bij hun speelstijl passen en hebben dan weinig reden om nog iets te veranderen.

Vroeger was alles... anders

De Diablo III die vandaag de dag wordt gespeeld – ongeacht op welk platform – heeft zich verder ontwikkeld in gameplay-technologie en vertoont sterke verschillen met de originele versie uit 2012, evenals deels echte breuken met de voorgangers Diablo en Diablo II. Met de aangebrachte veranderingen, het meerdere keren uitwisselen van de kernattributen, het samenvoegen van gameplay-elementen en gerationaliseerde functies konden hele boeken worden gevuld. Karaktereigenschappen worden niet door de gebruiker toegewezen, het klassenarchetype kan alleen worden geïndividualiseerd via de gemaakte uitrusting en de selectie van klassespecifieke vaardigheden. Genezende drankjes, scrolls om items te identificeren of om snel terug te keren naar de stad zijn weggerationaliseerd als onnodige hulpbronnen en eenvoudigweg getransformeerd in standaardvaardigheden. Het doel is altijd geweest om het spel beginnersvriendelijker en gestroomlijnder te maken en het terug te brengen tot de absolute kern van de gameplay: dood monsters in griezelige omgevingen en neem ze (hopelijk) mee naar het volgende gevecht met rijke beloningen.

Zelfs het klassieke campagnedenken werd daartoe verzacht. Natuurlijk kun je de geschiedenis van het spel op een normale manier ervaren, reeksen bekijken, het kwaad verslaan, de wereld redden. Daarnaast is er ook de avonturenmodus, die zelfs de “afleidingen” wegneemt. Hier kun je door de afzonderlijke bestanden reizen en op monsters en demonen jagen zoals je wilt. Voor sommigen van hen zijn er dan interessante premies in de vorm van items, goud of ervaringspunten om af te stoffen. Als dat nog niet genoeg is, kun je grotere uitdagingen aangaan in de vorm van speciale kerkers die alleen toegankelijk zijn via speciale portalen. Daarnaast worden er met regelmatige tussenpozen nieuwe seizoenen gelanceerd, die tijdelijke en soms zelfs unieke beloningen bieden voor het voltooien van bepaalde taken.

De vraag blijft: is deze hele ‘stroomlijning’ van het concept geslaagd? Velen – en het nog steeds aanzienlijke aantal spelers na bijna zeven jaar – zeggen ja. Anderen – sommigen van hen behoorlijk fans van het eerste uur – hebben Blizzard de veranderingen waarschijnlijk nooit vergeven. Maar helaas kun je niet iedereen tevreden stellen. De klanten hebben in ieder geval met hun portemonnee en hun geïnvesteerde speeltijd gesproken en zijn het duidelijk eens met de ontwikkelaars – tenminste wat het huidige eindproduct betreft.

Diablo Network versus Battle.net

Als je een nieuwe game start vanaf de Nintendo Switch-console, word je op dezelfde manier verwelkomd als op PC & Co.: met de huidige patch-opmerkingen (ten tijde van de testversie 2.6) en informatie over het huidige seizoen (15). Wat echter niet gebeurt, is een login op Blizzard’s Battle.net. In plaats daarvan wordt – maar alleen als u online bent – ​​automatisch een verbinding met het “Diablo Network” tot stand gebracht. De Switch-versie is – net als de andere consoleversies – in tegenstelling tot de pc-versie ook offline te gebruiken.

Hoezeer de onafhankelijkheid van de servers van Blizzard ook een voordeel is, het betekent ook dat je het moet doen zonder alle voordelen van het platform – vriendenlijsten, chatfuncties, etc. – en zelfs je bestaande account kan niet aan de switch worden gekoppeld. Bestaande helden kunnen niet langer worden bespeeld, gekochte of verdiende beloningen zoals huisdieren en cosmetische items blijven gescheiden per platform. Exclusief voor de Switch zijn en blijven een transmogrificatieset geïnspireerd door Zelda-schurk Ganondorf (d.w.z. delen van onze uitrusting kunnen er door magie zo uitzien), een Cucco-kip als huisdier, evenals een paar (puur cosmetische) vleugels voor ons karakter en een speciale Triforce-lijst voor zijn portret.

Multiplayer en online schakelen

Alleen al voor de schakelaar die vaak onderweg wordt gebruikt, zou een online beperking een absoluut doodvonnis zijn, en het is dus niet verrassend dat noch de singleplayer, noch de lokale multiplayer een internetverbinding nodig hebben. Alleen voor ‘echte’ online multiplayers is een internetverbinding nodig en sinds kort uiteraard lidmaatschap van de betaalde online dienst van Nintendo.

Offline en online kun je zeker met maximaal drie vrienden de strijd aangaan: lokaal via een split screen op één switch of met maximaal vier switchconsoles, waarbij ook de tv- en handheld-modus met elkaar kunnen worden gecombineerd. Ongelooflijk maar waar: de splitscreen-modus werkt ook in de handheld-modus en elk van de twee spelers kan met een van de twee JoyCons spelen! De besturing is – door het verminderde aantal actietoetsen – wat avontuurlijk en sommige combinaties moeten eerst aangeleerd worden, maar het werkt nog steeds verrassend goed. Maar uiterlijk wanneer een speler zijn inventaris opent, wordt het verwarrend. Daarom alleen bij acute gevallen van Diablo-Koop ontwenningsverschijnselen echt aan te raden.

CONCLUSIE

Ik moet bekennen dat ik er eigenlijk van overtuigd was dat mijn Diablo-verslaving, die ik vele jaren geleden had ontwikkeld, allang overwonnen was. Eigenlijk heb ik alleen het hoofdspel op de pc gespeeld en de uitbreiding alleen maar gespeeld. De lange pauze, gekoppeld aan de bijna ongelooflijke geschiktheid van de titel voor het switchplatform, was genoeg om me weer te grijpen. Ik kan me goed voorstellen dat ik Sanctuario nog vaker zal bezoeken, vooral als ik onderweg ben.

Wat is Diablo III – Eeuwige collectie? De koning van het Dungeon Crawler-genre overbrengen naar een mobiel platform
Platformen: Nintendo-Schakelaar
Getest: Nintendo-Schakelaar
Ontwikkelaar / Uitgever: Blizzard Entertainment
Uitgave: 02 november 2018