Ten westen van Dead in de Test

Een sfeervolle Western-person Shooter-game met strakke besturing, uitstekende Voice Acting en de Coolness-factor kan overtuigen.Ten westen van de doden levert wat het belooft: vermakelijke shootouts in een westerse setting met een twist. Niet alleen de uitzonderlijke stijl, maar ook de solide technische uitvoering maakte indruk.

Vlammende Schedel met gekruiste knekels, bloedrode Poncho, gewapend met Revolver, geweer en losse spreuken. Veel cooler zou de hoofdpersoon moeten zijn Ten westen van Dood denk er nauwelijks aan. Niettemin slaagden de ontwikkelaars erin er zelfs een reset op uit te voeren. Hij krijgt immers een stem van niemand minder dan Ron Perlman, bekend van zijn rollen in de Hellboyfilms, of in de gamesindustrie om in de te blijven Fall-outserie. Dienovereenkomstig is het nog maar net aan het begin redelijk goed, terwijl het van kaft tot kaft rent en bijna te verwaarlozen ongelukkige zielen met leadfills. Maar Moment, vlammende schedel? Dit kan niet gezond zijn. William Mason, onze hoofdpersoon, is onlangs overleden. Zijn verhaal eindigt dus niet bij benadering, maar begint echt. Omdat hij wakker wordt in het vagevuur en ontdekt dat hij en alle andere doden hier voorlopig vastzitten. Maar niemand weet precies waarom. Het enige spoor lijkt te leiden naar een predikant die zich ook ergens hier in het vagevuur bevindt. Zo begint de zoektocht naar de genoemde man van God en Masons eigen verleden.

Visueel gevoel van de Hellboy Comics van Mike Mignola herinnert zich: De algemene kleurtoon is sterk verminderd, waardoor de personages en belangrijke objecten, dankzij de knalligere kleuren, des te meer naar voren komen. In combinatie met de gestileerde tekstballonnen en menu's ontstaat een beeldtaal, die vergelijkbaar is met een moderne graphic novel. Hoewel de grafische uitvoering even wennen is, ontstaat er een behoorlijk charmante sfeer. Schone animaties maken het plaatje compleet. Dit wordt onderstreept door subtiele achtergrondmuziek, die druipt van de staalsnarige gitaarklanken. Het enige nadeel hier is de ontbrekende Duitse synchronisatie. Ook teksten zijn vertaald en beschikbaar. Maar laten we eerlijk zijn, wie zou het vrijwillig willen doen zonder de stem van Ron Perlman?

We beginnen bij het begin… toen ik voor de eerste keer stierf

De bediening via muis en toetsenbord is vrij eenvoudig en meestal gemakkelijk te navigeren. Hij richt en vuurt bijvoorbeeld zijn beide geweren af ​​via de muis en door op een knop te drukken, een snoeksprong. Achter dekking om zich automatisch te verbergen wanneer deze binnen bereik is. Deze monteur werkt eigenlijk heel goed. Mijn grootste kritiek hierop betreft echter de melee. Hierbij kan het gemakkelijk gebeuren dat men dicht genoeg bij een tegenstander is, maar door de positie van de muis de verkeerde kant op suggereert. Met voldoende oefening zou dit probleem echter waarschijnlijk van de wereld zijn. Ik ben er ook zeker van dat ik het gevecht eenvoudigweg moet vermijden, als het maar enigszins mogelijk is. Het heeft even geduurd voordat je er absoluut zeker van bent dat het pand leeg is. Al zit dit eerder in de ietwat ongebruikelijke graphics en enkele kronkelende gangen.

Even later kun je andere spullen verzamelen die het leven makkelijker maken, zoals een lantaarn, want in de wereld is het op sommige plekken behoorlijk somber. Een vijand ontmoeten die je niet kunt zien, is daarom ook niet zo eenvoudig. Daarom is elke lichtbron waardevol, vooral omdat tegenstanders verblind zullen worden zodra er nieuw licht wordt aangestoken. Uiterlijk na het eerste niveau zul je ook blij zijn met elk tactisch voordeel dat je kunt behalen. De moeilijkheidsgraad neemt snel toe.

Het is te moeilijk, je bent te zwak!

Eerst en vooral is de snelle stijging van de moeilijkheidsgraad altijd te danken aan de weinig toegeeflijke ruimteplanning, en aan de gevarieerde hordes vijanden. De omgeving is een gebrek aan verlichting en een schaarse dekking van het leven. Alsof dat nog niet genoeg is, achter ons echte legioenen vijanden aan de vacht. Voor elk van deze moet je je eigen strategie ontwikkelen – de enige manier is zwaaien naar het einde van de Triumph. Meerdere schurken van verschillende klassen in één kamer, nou, dan wordt het wel heel lastig! Op dit punt begint Ten westen van de doden iets van Bloedgedragen en vrienden om nooit te vergeten. Plotseling ren je niet langer roekeloos door eindeloze gangen en schiet je alles neer wat beweegt. In plaats daarvan begint u uw situatie te analyseren om de beste handelwijze te vinden.

Als je toestaat dat Masons HP wordt teruggebracht tot 0, moet je het huidige hoofdstuk helemaal opnieuw beginnen. Alle verzamelde wapens en upgrades zijn verdwenen. Dus je komt terecht in een lus van nederlaag en wederopstanding. Maar elke poging levert meer stukken op, totdat men uiteindelijk de baas verslaat. Als beloning kun je meer te weten komen over het verleden van William Mason en wordt het volgende hoofdstuk van het verhaal toegevoegd. Des te beter het voelt als je eindelijk hebt begrepen hoe je de nieuwe uitdagingen het hoofd kunt bieden.

Je bent nooit te oud... of dood... om iets nieuws te leren

Een belangrijk onderdeel van het westen van de dood , het is zo, passages om te herhalen en te leren. Helemaal alleen op zijn reflexen hoef je gelukkig niet te vertrouwen. Terwijl het zich een weg baant door de schijnbaar eindeloze gangpaden om zo nu en dan een zogenaamde zonde te verzamelen. Deze kunnen worden ingewisseld voor nieuwe wapens of nuttige items. Op deze manier worden gekochte gereedschappen permanent ontgrendeld en moeten ze worden gevonden in het geval van Masons overlijden, tot ergens in het level. Je krijgt bij wijze van spreken alleen opties, geen garanties. Wat op het eerste gezicht misschien een beetje vervelend lijkt, moet bij elke nieuwe poging eigenlijk uniek zijn. Verschillende apparatuur vereist ook een verschillende aanpak om succesvol te zijn.

Het voelt nooit oneerlijk als je alles weer kwijtraakt, wat eerder zo nauwgezet in elkaar is gezocht. Waarschijnlijk ook omdat de afzonderlijke secties zo zijn opgebouwd dat het pas bij het begin van een nieuwe start makkelijker is om bij zijn tegenstander klaar te staan. Dit is een soort ‘grace period’ om een ​​aantal verbeteringen te kunnen verzamelen, voordat het weer goed begint. In tegenstelling tot bijvoorbeeld Bloedgedragen, Als ik er nooit aan had getwijfeld of de voortgang überhaupt vruchten zou afwerpen, soms maar een half uur om te spelen.

CONCLUSIE

Ten westen van de doden zorgt ervoor dat het simpelweg een zeer solide totaalpakket kan bieden. Een van de weinige zwakke punten van mijn mening is een beetje de plotselinge stijging van de moeilijkheidsgraad. Om hier goed mee om te gaan, vooral omdat mijn aanvankelijke Overspanning misschien eerder mijn naïeve aanpak te danken had. Dankzij de vloeiende besturing is het sowieso moeilijk om het spel de schuld te geven als het terug in het gras bijt. In het begin is het even wennen, maar als je dat eenmaal onder de knie hebt, stroomt het er in een motiverende Flow doorheen. Dit is een redelijk sterke soundtrack die niet overdondert, maar wel voor de juiste sfeer zorgt en gewoonweg harmonieus overkomt. Coole uitspraken, gespeeld door Ron Perlman, die de Tonlandschaft bijna perfect aanvullen. Het wennen aan de visuele stijl mag dus enorm bijdragen aan de sfeer en charme. En dat is ook zo Ten westen van de doden kavel.

Een gastartikel van Thomas Kager

Wat is West of the Dead? Een op dekking gebaseerde westerse shooter ter wereld.
Platformen: PC, PS4, XBox One, Nintendo-schakelaar
Getest op pc Intel Core i7-7700HQ, 16 GB RAM, GeForce GTX 1050
Ontwikkelaar / Uitgever: Stroomopwaartse arcade / rauwe woede
Uitgave: 18. juni 2020
Koppeling: Officiële website